Chapter seven

           Hugo z delikatnym uśmiechem na ustach, przyglądał się śpiącej obok Sam. Delikatne, pełne usta dziewczyny były lekko rozchylone, jakby kusiły do złożenia na nich pocałunku. Blada skóra siedemnastolatki oświetlona była światłem poranka, które przedostało się przez okna. Chłopak ziewnął cicho.

            Położył się na jednym boku, kładąc głowę na prawej dłoni.  Palcem wolnej ręki dotknął delikatnie skóry dziewczyny. Przeciągnął po wcięciu w talii, czując gładką skórę na brzuchu Samanthy. Po chwili w tym miejscu pojawiła się gęsia skórka, a ciemnowłosa wybudziła się ze snu, patrząc na niego niebieskimi oczami. Na jej twarzy zagościł uśmiech. Przekrzywiła głowę na bok i spytała go:

            - Długo nie śpisz? – Przeczesała dłonią ciemne włosy, podnosząc się do pozycji siedzącej. Oparła się plecami o łóżko i obciągnęła podkoszulek, który podciągnął się do góry, ukazując jej płaski brzuch.

            - Kilka minut – odpowiedział i nachylił się w jej stronę. Delikatnie musnął jej usta, a kiedy się odsunął, jego uśmiech się poszerzył.

            Samantha przechyliła głowę i spojrzała mu prosto w oczy, jakby chciała znaleźć w nich odpowiedź. Westchnęła ciężko i przymknęła na chwilę powieki. Wzięła kilka głębszych oddechów i ponownie zerknęła na chłopaka, który przyglądał jej się ze spokojem wymalowanym na twarzy. To zadziwiające jak bardzo zmieniał się on w jej obecności. Znikał agresywny, arogancki i wybuchowy chłopak. Na jego miejsce wchodziła osoba, która odczuwała troskę, przejmowała się czyimś losem i była delikatna.

            - Hugo… - zaczęła niepewnym głosem Sam. – Kim my tak w ogóle dla siebie jesteśmy? Jesteśmy razem? Jako para? Czy… To po prostu nic nie znacząca zabawa? – spytała cicho i spuściła wzrok, czując na sobie intensywne spojrzenie Hugona.

            Nie mogła wytrzymać ciągłej niepewności. Spotykali się już od kilku tygodni. Wychodzili razem, chodzili do kina, nieraz zdarzało się, że Sam zostawała u niego na noc. To wszystko spowodowało, że w jej głowie pojawiło się wiele pytań i jeden, wielki mętlik. Nie wiedziała czy dla Hugona pocałunki i kilka wspólnie spędzonych nocy coś znaczą. Chciała wiedzieć, czy myśli to samo co ona.

            To co zaczynała do niego czuć, wydawało jej się przerażające. Cholernie przerażające. Po latach samotności i obojętności na uczucia innych, teraz nagle sama zaczęła czuć cos do drugiej osoby. Bała się, że nim zauważy, zostanie zraniona i porzucona. A tego by nie zniosła. Ponownej samotności i poczucia odrzucenia. Wystarczyło, że jej matka za każdym razem to robiła.

            Hugo zaczął intensywnie myśleć nad pytaniem dziewczyny. Przecież zawsze tak było, że kiedy spotykał dziewczynę, najczęściej sypiał z nią, porzucając na drugi dzień. Dlaczego nie mógł zrobić tego z Sam? Zrozumiał już kilka dni temu, że stała się ona jego uzależnieniem. Nie potrafił nie mieć jej dla siebie. Nienawidził siebie za to uczucie. Miał wrażenie, że traktuje ją jak rzecz. Jak zabawkę. A nie chciał tego. Jednak nie potrafił zrobić nic, aby to zmienić.

            Pragnął jej, a jednocześnie bał zranić. Bał się zranić dziewczynę oraz samego siebie. Myśl zaufaniu komuś i poczucia czegoś więcej, sprawiała, że miał ochotę skończyć to wszystko. Byłoby dużo łatwiej, gdyby nie rozpoczął tej głupiej gry. Bo tak to wyglądało z jego punktu widzenia. Przecież z początku chciał ją tylko zdobyć. Chciał, aby była jego prywatną wygraną. Jego kolejnym do kolekcji trofeum. Teraz, kiedy osiągnął cel, nie wiedział czego chce dalej.

            Pragnął Sam, ale nie w ten sposób jak przypadkowe dziewczyny. To było coś innego. Coś obcego. Chciał mieć ją obok siebie w trudnych chwilach, chciał mieć w niej oparcie. Najlepszą przyjaciółkę i kochankę. To była głupia i niedorzeczna myśl, a on to wiedział. Jednocześnie nie chciał się zaangażować. Przecież nie należał do osób, które tkwiły w stałych związkach. Teraz może myśleć, że coś do niej czuje. Ale kto wie, jak to będzie za kilka dni?  Tygodni? Miesięcy? Jeśli mu się odwidzi, rzuci ją bez skrupułów. Taki po prostu był. Obawiał się, że jeśli ich związek zrobi się poważniejszy, on spanikuje i odejdzie. Chociażby złamało mu to serce, odejdzie. Nie ufał sam sobie.

            - To nic nie znaczy. Nie jesteśmy parą, Sam – powiedział sztywno, odwracając wzrok, chcąc ukryć ból, który pojawił się w jego oczach. Zacisnął dłonie w pięści.

            Samantha przełknęła ślinę i poczuła się rozczarowana jego odpowiedzią. Myślała, że coś dla niego znaczy. Myślała, że zachowa się inaczej. Myliła się, znowu. Zagryzła wargi i przymknęła oczy. Nie chciała dać po sobie znać, jak duże rozczarowanie przeżyła po usłyszeniu tych słów. Chciała ukryć swój ból.

            - Czyli… Można rzec, że jesteśmy przyjaciółmi z przywilejami? – zażartowała po chwili ciszy między nimi. Hugo siedział przez chwilę nieruchomo, po czym spojrzał na nią i uśmiechnął z przymusem.           

            - Dokładnie – powiedział i poczuł się tak, jakby na jego serce spadł dwutonowy głaz.

~~~

            - Turkusowa, czy fioletowa? – spytała Cassie odwracając się przodem do Samanthy, która kończyła robić makijaż. Zerknęła na przyjaciółkę trzymającą dwie sukienki w ręku. Przekrzywiła głowę na bok i zastanowiła się.

            - Turkusowa – postanowiła i powróciła do wykonywania wcześniejszej czynności. Skończyła tuszować rzęsy i czekając aż Cassie wyjdzie z łazienki, przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze.

            Zobaczyła dziewczynę o ciemnych włosach, które teraz spływały jej loczkami na plecy. Usta pomalowane szminką wykrzywione były w grymasie skrywanego przed siedzącą w łazience dziewczyną smutku. Przygaszone, niebieskie oczy patrzyły mętnym spojrzeniem bez wyrazu. Wyglądała pięknie. Specjalnie dla niego.

            Każde kolejne wspomnienie Hugona sprawiało, że ściskało ją w dołku. Od feralnego poranka, coś między nimi się zmieniło. Brakowało dawnej swobodności i lekkości w rozmowach. Kiedy ich wzrok się spotykał, odwracali oczy w innych kierunkach. Kiedy dłonie przypadkowo się spotykały, odsuwali je jak oparzeni. Te pojedyncze gesty bolały. Ta ściana, którą postawili, zdawała się być coraz grubsza. Nie do przebycia.

            Przebywając razem z Hugonem, wspólnie robili to samo co wcześniej. Całowali się, trzymali za ręce i przytulali. Zdarzyło się kilka razy, że uprawiali seks. Nie zmieniało to jednak faktu, że to było na warunkach ich układu. Byli po prostu przyjaciółmi z przywilejami. Sypiali ze sobą, jednak nie byli na wyłączność. Mogli spotykać się z drugą osobą.

            Głupie, czyż nie? – spytała się w myślach Sam. Sądziła jednak, że woli być z nim na takich warunkach, niż w ogóle. Nie byłaby w stanie kompletnie wyrzucić go ze swojego życia.

            Dziś wypadał Sylwester. Dochodziła godzina dwudziesta pierwsza, co oznaczało, że od spotkania z Hugonem dzieliło ją niecała godzina. Jej dłonie mimowolnie zaczęły drżeć, w chwili gdy sobie to uświadomiła.

            - Gotowa? – spytała Cassie, stając przed lustrem. Jej szczupłe ciało opinała turkusowa sukienka, sięgająca przed kolano. Z szerokim uśmiechem na twarzy zakręciła się wkoło, a materiał zawirował. Przyjrzała się sobie i stwierdziła, że wygląda ładnie. Cienie przed oczami zostały zasłonięte przez warstwę podkładu. Rzęsy wydłużyły się poprzez wytuszowanie ich, a oczy wydały się większe z powodu delikatnego makijażu. 

            - Jasne – powiedziała Samantha wstając. Wygładziła dół swojej ciemnoczerwonej sukienki i przykleiła uśmiech na twarz. – Assie, a tak w ogóle to gdzie odbywa się ta impreza? – spytała Samantha, wkładając płaszcz i chowając telefon do małej torebeczki.

            - Z tego co mówił Blake, Hugo załatwił nam wejście na vipowską imprezę.

            - Zobaczymy co wymyślił – mruknęła Sam i po chwili dziewczyny wspólnie wyszły z domu. 

~~~

            Taksówka zatrzymała się przed jednopiętrowym, oszklonym budynkiem. Dziewczyny zaklęły cicho na jego widok, a Sam dodatkowo gwizdnęła pod nosem.

            - Jesteś pewna, że to tutaj? – Dziewczyna spytała Cassie, która pokiwała głową. Wysiadły z samochodu i podeszły do wejścia. Napis nad drzwiami głosił Swiss. Oznaczało to, że trafiły dobrze. Postawny mężczyzna pilnujący wejścia rzucił na nie okiem i odezwał się głębokim głosem:

            - Imię i nazwisko?

            - Cassie Allen i Samantha Jones – odpowiedziała rudowłosa, a mężczyzna zerknął na listę, którą trzymał w dłoni. Po chwili kiwnął głową i otworzył im drzwi.

            Do ich uszu doleciały dźwięki żywiołowej i skocznej muzyki. Zauważyły, że po prawej stronie znajdowała się szatnia. Oddały kurtki na przechowanie, a młoda kobieta powiesiła je na wieszakach. Dziewczyny spojrzały po sobie zdziwione i wzruszywszy ramionami, ruszyły przed siebie.

            Cassie była zdziwiona przepychem panującym tutaj. Nie wiedziała, że Hugo wybrał takie miejsce. Mówił, że to impreza, na którą dostanie się, wymaga wielu znajomości, jednak Cassie sądziła, że to będzie coś mniejszego.

            Kiedy dotarły na miejsce, zauważyły, że w dużej sali znajduje się nie więcej niż pięćdziesiąt osób. To niewiele jak na standardy Londynu. Jak się Samantha dowiedziała, alkohol był darmowy, także zapowiadał się świetny wieczór.

            - Jak odnajdziemy w tym tłumie chłopaków? – spytała ciemnowłosa, przekrzykując muzykę.

            - Powiedzieli, że będą o dwudziestej drugiej i mamy na nich czekać przy barze – odpowiedziała dziewczyna, siadając na wysokim stołku. Samantha dosiadła się obok i zamówiły sobie po drinku. Nie poproszono je o dowód tożsamości, więc z szerokimi uśmiechami na twarzach, stuknęły się szklankami.

            Samantha szybkimi łykami wypiła drinka i odstawiła puste naczynie na blat baru. Czując na sobie spojrzenie Cassie, westchnęła i spytała:

            - No co? Chciało mi się pić! – Wzruszyła ramionami, a siedząca obok dziewczyna roześmiała się wesoło, także opróżniając swoją szklankę.

            Przez najbliższe pół godziny siedziały przy barze, na zmianę pijąc i rozmawiając między sobą. Zdarzyło się, że podeszli do nich dwaj faceci i zaczęli z nimi flirtować. Samantha nie odrzucała ich zalotów, jednak każdy pojedynczy gest z ich strony, poddawany był dokładnej obserwacji. Odruchowo porównywała ich do Hugona. Jej własne zachowanie ją irytowało.

            Po niespełna kilku minutach, dziewczyny zauważyły zbliżającego się Hugona i Blake`a. Ku ich zaskoczeniu, obok nich szedł Drew. Spojrzały po sobie i czekały, aż zajmą miejsca obok nich.

            Hugo usiadł obok Samanthy, zanim jednak to zrobił, pocałował ją w usta. Zamówił sobie drinka i spojrzał nas dziewczynę intensywnym wzrokiem. Samantha wewnętrznie zadrżała pod intensywnością jego spojrzenia. Chłopak taksował ją od góry do dołu. Poczuła jak jej policzki się rumienią.

            - Pięknie wyglądasz – powiedział w końcu chłopak, sprawiając, że rumieńce na twarzy ciemnowłosej stały się intensywniejsze.

            - Dzięki – odpowiedziała cicho i spuściła wzrok na szklankę stojącą przed nią.

            Cassie wodziła wzrokiem za Blakiem, który zajął miejsce obok. Spojrzała na niego podejrzliwym wzrokiem, a on po prostu się uśmiechnął. Najpiękniejszym uśmiechem na świecie, który przeznaczony był tylko dla niej. Czuła to. Nachylił swoją twarz do jej twarzy, a dziewczyna z zaskoczeniem obserwowała zbliżające się usta chłopaka. Ten nachylił się bliżej, jednak zamiast ją pocałować, szepnął do ucha:

            - Wyglądasz zabójczo. – Zawstydzona Cassie pokręciła z rozbawieniem głową i puknęła go w ramię, sprawiając, że chłopak opadł z powrotem na stołek.

            Rudowłosa skupiła swoją uwagę na Andrew, który siedział obok Blake`a i powoli popijał swojego drinka. Wiedział, że jego obecność na dzisiejszej obecności wszystkich zaskoczy. Przecież nigdy nie chodził na dyskoteki i nie spijał się w trupa. Dlatego też propozycja Blake`a była tak kusząca. Perspektywa pójścia na porządną imprezę i poczucia się jak prawdziwy, wolny nastolatek, przekonała go momentalnie. Zapragnął wolności. Miał dość ciągłej odpowiedzialności i obowiązków.

            Kiedy Blake poprosił Cassie do tańca, momentalnie zniknęli gdzieś w tłumie bawiących się ludzi. Drew po wypiciu kilku drinków, poprosił jakąś przypadkową, ładną dziewczynę do tańca i także zniknął.

            Hugo zauważył, że z całej piątki zostali tylko oni. Dopiwszy swojego drinka, wstał i wyciągnął dłoń w stronę Samanthy. Spojrzał na nią kokieteryjnym, zadziornym wzrokiem.

            - Zatańczysz? – spytał.

            Dziewczyna bez słowa wstała z miejsca i chwyciwszy Hugona za rękę, wspólnie webrnęli w sam środek tłumu. Procenty buzujące we krwi Samanthy, sprawiły, że w głowie jej huczało, a jasność myślenia zniknęła. Stała się bardziej pewna siebie i bez skrupułów zakołysała zmysłowo biodrami. Po chwili poczuła na nich dłonie chłopaka. Spojrzała na niego, przygryzając dolną wargę

            Hugo, czując łaskoczący i słodki oddech Sam na szyi, przymknął oczy rozkoszując się tą chwilą. Jej śmiałe zachowanie doprowadzało go do szaleństwa. Przebiegł dłonią po linii jej kręgosłupa, wzbudzając w niej krótki dreszcz. Odgarnął włosy z szyi dziewczyny i zaczął składać na niej pocałunki. Poczuł, że nogi Samanthy nieznacznie się uginają, a z rozchylonych ust wydostaje się cichy jęk. Kiedy dotarł do jej ucha, niespodziewanie oderwał się i pocałował ją w usta. Jego pocałunek był zachłanny, spragniony i namiętny. Całował ją tak, jakby miał tego nie robić już nigdy więcej.

            Pocałunek zakończył się tak nagle, jak się rozpoczął .Odsunął nieznacznie swoją twarz od niej i położył jedną dłoń na jej policzku. Spojrzał prosto w oczy dziewczyny i uśmiechnął delikatnie. W tym uśmiechu było coś smutnego. Jakby nieme przeprosiny.

            Pozostawiając ten krótki moment bez odpowiedzi, przetańczyli kilka kolejnych piosenek, aż w końcu zmęczeni, usiedli ponownie przy barze. Ich przyjaciół wciąż nie było widać. Zamówili sobie kolejne drinki i kiedy je dostali, stuknęli się szklankami, z uśmiechami wymalowanymi na twarzach. To była ich noc. Noc, aby cieszyć się swoim towarzystwem.

            Samantha śmiała się akurat ze słów wypowiedzianych przez Hugona i wzięła łyk mocnego drinka. Skrzywiła się nieznacznie i poczuła przyjemne ciepło rozchodzące się po jej ciele. Ponownie spojrzała na Hugona z szerokim uśmiechem, jednak zamarł jej on na twarzy, widząc jak piękna, wysoka blondynka o krótkich włosach podchodzi do Hugona i mówi:

            - Hugo, wszędzie cię szukałam! – zaszczebiotała, a następnie pocałowała go w usta. Hugo odsunął się z szerokim uśmiechem.

            - Bella! Wybacz, zagadałem się z koleżanką – odpowiedział i uśmiechnął się ujmująco. Chwycił ją za rękę, a następnie zwrócił się do Sam: - Wybacz, ale…

            Chłopak nie zdążył dokończyć, gdyż Samantha właśnie wstawała z miejsca i rzuciwszy mu pełne smutku i rozczarowania spojrzenie, ruszyła w przeciwną stronę. Czując ogromny ból w sercu, zaczęła przeciskać się przez tłum ludzi. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie zobaczyła.

            Jej serce roztrzaskało się na tysiące kawałeczków, w momencie, kiedy zobaczyła Hugona całującego się z tą dziewczyną. Poczuła dławiący szloch w gardle i rosnąca gulę. Nie mogła powstrzymać bólu, który pojawił się w jej wnętrzu. Załkała cicho i zaszyła się w jakimś odległym kącie klubu. Podciągnęła nogi do piersi i objęła je ramionami.

            Czuła się tak, jakby Hugo dźgnął ją nożem prosto w serce. Nie raz. Kilka razy, napawając się jej bólem i cierpieniem. Nie mogła uwierzyć w to, o zrobił. Nie chciała w to wierzyć. Słowa jakie o niej powiedział, sprawiły, że cała ta sytuacja zabolała ją jeszcze bardziej. Była dla niego tylko koleżanką?

            Czując ogarniającą ją bezsilność, pozwoliła, aby kolejny potok łez spłynął po jej policzkach. Kolejna oznaka tego, jak bardzo jest słaba.

            To jednak nie była ich noc.

            ~~~

            Chcąc odpocząć, Cassie usiadła przy barze i zamówiła kolejnego drinka. Blake poprosił do tańca inną dziewczynę, a rudowłosa przyglądała mu się z delikatnym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Nie mogła zaprzeczyć, że uwielbiała spędzać z nim czas. Nie ważne w jaki sposób.

            Wzrokiem odszukała Drewa, który dzisiaj unikał ich towarzystwa. Był zajęty sobą. A właściwie dziewczynami, z którymi się zabawiał. Obecnie tańczył na parkiecie, ze śliczną, ciemnowłosą dziewczyną o porcelanowej cerze. Zbliżył swoją twarz do niej i zachłannie wpił się w jej wargi. Nie zachowywał się jak on. Nie był sobą.

            Wszyscy wiedzieli, że Drew jest odpowiedzialnym chłopakiem. Osobą, która z pewnością nie całuje się z pierwszymi lepszymi dziewczynami. A jego obecna partnerka była chyba szóstą tego wieczora. Z pozoru wydawał się szczęśliwy i wolny. Wlewał w siebie alkohol i tańczył do upadłego, ale Cassie miała wrażenie, że w jego zachowaniu jest nieme wołanie o pomoc. Spędziła z nim tyle czasu, że zdążyła w jakimś stopniu go rozpracować.

            Rudowłosa powachlowała się dłonią, czując ciepłe krople potu na swoim ciele. Przeczesała dłonią włosy, chcąc je ułożyć. Za niecałą godzinę miała wybić północ i Nowy Rok. Cassie miała nadzieję, że będzie on dla niej lepszy niż obecny. Że będzie silniejsza, mając przy sobie przyjaciół. Bo przecież już teraz jest lepiej. Nie bierze tak dużo pigułek jak kiedyś, nie pogrąża się w smutku i nie wyrządza sobie krzywdy. Jest dobrze, ale to poczucie zdawało się być chwiejącą się wieżą. Niebawem może nastąpić upadek. I wszystko wróci do poprzedniej postaci.

            Dziewczyna, chcąc odpędzić od siebie te myśli zamówiła kolejnego drinka, wciąż nie czując żadnych oznak upojenia alkoholowego. Cholera, jest sylwester, a ona wróci do domu trzeźwa. Tak być nie może.

            Odpłynęła gdzieś myślami i drgnęła zaskoczona, czując czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwróciła się gwałtownym ruchem i napotkała zielone oczy Drewa, który lekko chwiejąc się na nogach, usiadł obok niej, z leniwym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

            - Jak się bawisz? – bąknął, kiwając palcem na barmana, aby nalał mu kolejnego drinka.

            - Nie sądzisz, że wystarczająco już wypiłeś? – spytała Cassie, ignorując jego pytanie

- Impreza dopiero się rozkręca – odmruknął i szybkimi łykami wypił zawartość szklanki. Nawet się nie skrzywił i tylko spojrzał na Cassie. Przejechał wzrokiem po jej ciele i spojrzawszy na nią ponownie, uśmiechnął się dziwnie, a w jego oczach pojawiły się ogniki.

- Wyglądasz cholernie seksownie w tej sukience – powiedział głębokim i zachrypniętym od alkoholu głosem. Przesunął swoją dłoń, kładąc ją na kolanie dziewczyny. Cassie odsunęła się oparzona i gwałtownym ruchem odepchnęła jego dłoń, patrząc na chłopaka z niedowierzaniem.

- Co się z tobą dzieje? – spytała cicho, jednak jej głos był ostry. Zmarszczyła brwi i pokręciła głową. Wzrok Assie był pełen rozczarowania i kpiny.

- Nic się ze mną nie dzieje, Cassie – warknął, patrząc na nią ze złością. – Robię dokładnie to co wy! Żyję. Imprezuję, zachowując się jak normalny nastolatek. Czy to takie trudne do zrozumienia? – spytał, zaciskając usta w cienką linię.

Cassie prychnęła, zaskoczona złością, która w niej buzowała.

- To nie jesteś ty, Drew! Nie jesteś taki – odpowiedziała i z niezadowoleniem stwierdziła, że wyszedł jej z tego błagalny jęk.

- Nie wiesz jaki jestem, Assie – odpowiedział, nie patrząc na nią.

- Nie, Drew. Ale znam cię na tyle, że wiem, że jesteś odpowiedzialnym chłopakiem, który nie żyje jak my. Jesteś lepszy od nas.

- Nie rozumiesz. Mam dość ciągłej odpowiedzialności. Moich obowiązków. Chciałbym zobaczyć jak to jest, żyć bez tego. Zabawić się. Czy to jest zabronione?! – odpowiedział podnosząc głos.

- Staczasz się – odpowiedziała po prostu rudowłosa, a chłopak spojrzał na nią bez wyrazu. – Staczasz się i poddajesz. Wiem, że jesteś silny. Zrób to dla Nelly. Ona cię potrzebuje. Potrzebuje starszego brata, a nie nieodpowiedzialnego chłopaka, pijącego na umór – warknęła, patrząc mu prosto w oczy. Chłopak odwrócił się, czując jak słowa dziewczyny dogłębnie go dotykają. Po chwili to uczucie zniknęło, na powrót zostawiając odrętwienie i pustkę w duszy.

- Ale ja mam dość odpowiedzialności. Nie rozumiesz tego?! Mam dość ciągłych problemów i zmartwień. Blake miał rację. Wasze życie jest dużo prostsze – syknął i wypił kolejną szklankę alkoholu.

Przez chwilę słowa Drewa nie dotarły do świadomości Cassie. Dopiero po kilku sekundach, odwróciła się do niego i otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.

- Co? Blake ci tak powiedział? – spytała mrużąc brwi.

- Tak. I miał cholerną rację – mruknął i wstał z miejsca. – Idę zapalić – powiedział i nie zwracając uwagi na wołania Cassie, poszedł w stronę wyjścia.

            Dziewczyna poczuła łzy złości napływające do oczu. Nie mogła uwierzyć w to, co zrobił Blake. Jak mógł być taki podły, aby chcieć zniszczyć życie Drewowi? Co nim kierowało? Rudowłosa jęknęła cicho i położyła głowę na dłoniach, czując nagłą bezsilność. Nie chciała stracić Drewa. Stali się dobrymi przyjaciółmi i w pewien sposób przywiązała się do niego. Nie mogła pozwolić na to, aby się stoczył. Nie mogła pozwolić na to, aby wir takiego życia go wciągnął .On był komuś potrzebny. Nelly go potrzebowała.

            Kiedy szalejące we wnętrzu dziewczyny emocje trochę się uspokoiły, odwróciła głowę w stronę tańczącego tłumu. Chcąc wypatrzeć Blake`a, zmrużyła oczy i dopiero po kilku minutach od odnalazła. Tańczył z dwoma dziewczynami, wybuchając co chwila śmiechem.

            Na powrót zdenerwowana Cassie, ruszyła w jego stronę, próbując stłumić w sobie złość. Kiedy stanęła tuż przed nim, chłopak od razu odsunął się od tańczących dziewczyn i pożegnał je ruchem głowy.

            - Co ty sobie myślałeś – warknęła rudowłosa, a Blake spojrzał na nią spod uniesionych brwi.

            - O czym ty mówisz?

            - Blake, nie udawaj idioty! Co żeś powiedział Drewowi, że zachowuje się jak zupełnie inny człowiek? – Chłopak zauważył ogniki złości w jej oczach. Przeklął w myślach, czując jak jego plan wisi na włosku.

            - Prawdę. Powiedziałem mu prawdę, Cassie – odpowiedział po prostu. W myślach gorączkowo zastanawiał się, jak wybrnąć z tej sytuacji bez szwanku.

            - Nie wierzę, że mogłeś to zrobić. Co tobą kierowało?! Do cholery czy ty chcesz mu zniszczyć życie?! Jesteś naprawdę takim idiotą?! – krzyczała dziewczyna, czując łzy gniewu napływające do oczu. – Powiedz mi tylko, dlaczego? Po co chcesz zrujnować mu życie i zepchnąć na samo dno? – spytała po chwili, już spokojniejszym głosem.

            - Bo nie jest ciebie wart. – W głosie Blake`a pojawiła się nagła stanowczość i złość. Spojrzał prosto w oczy dziewczyny, w których dostrzegł zaskoczenie. Chwilę potem w miejsce tego pojawiła się odraza. I wstręt. Względem niego.

            Usłyszała jak ludzie wykrzykują odliczanie. Zostało dziesięć sekund do Nowego roku.

            - Nie wiem co ci chodzi po głowie. – Sześć sekund. Po chwili milczenia zbliżyła się do niego i powiedziała z bólem w głosie. Dwie sekundy. – Naprawdę zaczynałam cię lubić. Ale teraz wiedz, że cię nienawidzę – warknęła i zrobiła krok w tył.

            Ludzie zebrani w koło krzyknęli:

            - Szczęśliwego Nowego roku! – Zaczęły się gwizdy, fajerwerki na dworze poszły w górę, szampany zostały otwarte. Ludzie świętowali. Jednak nie wszyscy.

            Kiedy Cassie odeszła od Blake`a, zdała sobie sprawę, że jej reakcja była może zbyt gwałtowna. Nie zmieniało to jednak postaci rzeczy. Była na niego wściekała za to, co zrobił. Jak mógł chcieć zniszczyć chłopakowi życie? Tego nie mogła zrozumieć.

            Blake patrzył na Cassie z szeroko otwartymi oczami i jęknął w myślach. Nie tak to miało wyglądać! Teraz ona go nienawidzi! Przez taką głupotę.

            Cóż za świetny początek roku – pomyśleli jednocześnie.

            ~~~

            Hugo zauważył stojącą pod ścianą Samanthę i z pewnej odległości zlustrował ją spojrzeniem. Lekko zaczerwieniona twarz i szkliste oczy mówiły, że dziewczyna płakała. Serce Hugona ścisnęła się w dołku. Płakała przez niego.

            Zbierając się na odwagę, zrobił kilka kroków w jej stronę. Dziewczyna z daleka poczuła zapach charakterystycznych i ładnych perfum. Odwróciła głowę w jego stronę i spojrzała na chłopaka wyprutym z emocji wzrokiem. Hugo bez słowa stanął obok niej i odezwał się dopiero po chwili:

            - O co ci chodziło? – Z całych sił próbował, aby jego głos zabrzmiał nonszalancko i na luzie. – Dlaczego tak zareagowałaś?

            - Dlaczego to zrobiłeś? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. W tym momencie wszystko było jej obojętne. Nie obchodziło ją to, że Hugo zobaczy jej łzy i smutek.  Miała dość oszukiwania i skrywania swoich uczuć. Ta głupia gierka ją męczyła. Wykańczała, kawałek po kawałku.

            - Chodzi ci o Bellę? Przyszedłem z nią tutaj. Przecież rozmawialiśmy o tym – powiedział Hugo.

            - Ja… Ja po prostu myślałam, że… - zaczęła Samantha, jednak po chwili zamilkła, nie wiedząc co powiedzieć. Zerknęła na niego i napotkała wzrok Hugona. Nie odwróciła spojrzenia, tylko dzielnie wpatrywała się w hipnotyzujące tęczówki chłopaka. Zauważyła w nich cień smutku. – Myślałam po prostu, że tego nie zrobisz. Myślałam, że jestem dla ciebie kimś więcej – szepnęła cicho i czując piekące łzy zbierające się w oczach, spuściła wzrok.

            W tym momencie usłyszeli, jak odliczanie zbliża się ku końcowi, a tłum imprezowiczów wykrzykuje:

            - Szczęśliwego Nowego Roku! – Usłyszeli dźwięki wypuszczanych fajerwerków na zewnątrz, szampan został otwarty, a życzenia złożone. Rozpoczynał się nowy rok.

            Hugo otworzył usta ze zdziwienia i zignorował serce, które zabiło niewyobrażalnie szybko, krzycząc do niego, aby wyjawił jej prawdę. Wyznanie Sam nie zmieniało niczego. Przeciwnie, tylko wszystko utrudniło. Nie mógł z nią być bez zranienia jej. Nie mógł z nią nie być bez zranienia jej. To wszystko było tak popieprzone, że wolał nie mieć żadnych uczuć. Pustą, czarną dziurę zamiast serca.

            - Przykro mi – odpowiedział po dłuższej chwili ciszy, nie patrząc na dziewczynę. Westchnął i rzuciwszy jej ostatnie spojrzenie, ruszył w stronę wyjścia.

~~~   

            Samantha otarła łzy spływające jej po policzkach i dopiła swojego drinka. Miała wrażenie, że za chwilę zwymiotuje. I to nie przez alkohol, gdyż wcale nie wypiła tak dużo. Serce ściskało ją w każdej sekundzie, a w uszach wciąż dzwoniły słowa Hugona. Przeczuwała, że tak będzie. Kruchy stan szczęścia legnął w gruzach, zostawiając rozsypane na kawałki serce dziewczyny.

            Miała dość tej nocy. Nocy, która miała być najlepsza w jej życiu. Znowu chciała poczuć się wolna i szczęśliwa. Bo miała z kim dzielić się szczęściem. Przetarła dłonią twarz i odsunęła od siebie szklankę. Usłyszała jak ktoś siada obok. Zerknęła w prawo i zauważyła Blake`a, który ze smutkiem w oczach tępo patrzył przed siebie.

            - Co się stało? – spytała dziewczyna przełykając ślinę. Wciąż czuła gorzkość w gardle i dławiącą gulę.

            Blake wzruszył ramionami i spojrzał na Sam. Pomyślał, że nic go już utaj nie trzyma. Wszystko się spierdoliło. Przyjrzał się Sam, która jemu zaćmionemu umysłowi wydała się niezwykle atrakcyjna i seksowna. Wstał z miejsca i spojrzał na nią uśmiechając się łobuzersko:

            - Chcesz stad wyjść?

            - Jeszcze się pytasz – jęknęła.

           

           

Naprawdę przepraszam was za taki beznadziejny rozdział. Zapowiadał się dobrze, ale później jakoś.. Ech, nie wiem. Nie podoba mi się. Jeśli wy uważacie inaczej to bardzo się cieszę. :)

Mam nadzieję, że chociaż długość wam to wynagrodzi, bo rozdział jest naprawdę długi! ;)

Ciesze się, że udało mi się go napisać przed sylwestrem, gdyż mogę wam złożyć życzenia! <3 Życzę Wam samych sukcesów w nadchodzącym roku, aby był lepszy niż obecny, aby wasze marzenia się spełniły i abyście zawsze pozostały sobą. <3

Ja, dziękuję Wam, moim kochanym czytelnikom za to, że trwacie ze mną i czytacie kolejne rozdziały. To wiele dla mnie znaczy, naprawdę. Mam nadzieję, że nie opuszczę was przez ten rok, bo tego bym nie chciała!<3