Chapter three

Trzy tygodnie później

            Nad ulicami Londynu zapadał zmrok. Był piątkowy wieczór. Ostatnie dzienne światło zostało przyćmione ciemnymi chmurami zbierającymi się na niebie. Ludzie w pośpiechu mijali budynki, chcąc dotrzeć do celu przed zbierającym się deszczem. Typowa londyńska pogoda.

            Jednak dwóm osobom jadącym na motorze było to zupełnie obojętne. Mknęli z zawrotną prędkością, mijając kierowców i pieszych na jezdni. Hugo sprawnie wchodził w zakręty, przyspieszał kiedy trzeba, a jednocześnie jechał jak wariat, nie przestrzegając żadnych przepisów.

            Zmierzali właśnie na przedmieścia, gdzie Forester miał wziąć udział w ulicznym wyścigu. Kiedy powiedział o tym Blake`owi, ten z ochotą zaoferował się, że uda się tam z nim. Tak więc siedział on teraz za plecami Hugona i z przyjemnością czuł jak wiatr smagał jego twarz.

            Kiedy po kilkunastu minutach jazdy dojechali na miejsce, zeszli z motoru i Blake rozejrzał się po zgromadzonych tu ludziach. Panował dość duży tłok, wiele nastolatków i mężczyzn siedziało na motorach, jeśli nie byli akurat zajęci całowaniem się z jakąś dziewczyną.

            Muzyka dobiegała z nieokreślonego źródła, a na ulicy było pusto. Jedynie na linii startu stały dwie, zgrabne dziewczyny, trzymające czerwone flagi w dłoniach. Były gotowe, co oznaczało, że wyścig za chwile miał się rozpocząć.

            Hugo poczuł przyjemne łomotanie w piersi, a poziom adrenaliny i ekscytacji automatycznie wzrósł. Zawsze się tak czuł przed i podczas wyścigu. Był w swoim żywiole.

            - Powodzenia stary – powiedział Blake, przybijając Hugonowi piątkę. Chłopak mrugnął do niego i z powrotem wsiadł na motor. Odpalił maszynę, słysząc przyjemny, charakterystyczny dla tej czynności dźwięk.

            Ciemnowłosy podjechał do linii startu i spojrzał na motocyklistę, który siedział na motorze obok. Daniel.

            - Przyjechałeś po rewanż? – zauważył z ironią Hugo, patrząc na jasnowłosego chłopaka, o rok starszego od niego. – Nie wygrałeś ze mną ostatnio, nie wygrasz i teraz – zaśmiał się chłopak.

            - Przekonamy się – odwarknął Daniel, z niebezpiecznym błyskiem w oku. Postanowił, że zrobi wszystko aby wygrać dzisiejszy wyścig.

            Po chwili usłyszeli głośny klakson, który oznaczał rozpoczęcie wyścigu. Za chwilę miał rozejść się krzyk, wzmocniony przez megafon, który oznaczał, że mieli wystartować. Po sekundach pełnych napięcia, nadszedł ten moment i wszyscy rozpoczęli wyścig.

            Sześciu motocyklistów, pędzących z niesamowitą prędkością. Skórzane kurtki powiewały im na wietrze, włosy fruwały we wszystkie strony, a dłonie dociskały gaz. Hugo wyprzedził dwa motory i wysunął się na prowadzenie. Całym sobą odczuwał szybkość z jaką się poruszał.

Z niepokojem uznał, że Daniel dogania go, na swojej nędznej, czerwonej maszynie. Zajechał mu drogę dostając w zamian wiązankę przekleństw ze strony blondyna. Hugo zaśmiał się na tyle głośno, aby przeciwnik go usłyszał. Niebieskooki poczuł rosnącą w nim wściekłość i z nienawiścią skierował wzrok na jadącego przed nim chłopaka. Właśnie kończyli robić pierwsze okrążenie. Zostały jeszcze dwa. Musi znaleźć okazję, aby go wyprzedzić.

            Hugo widząc zaciekłą minę jadącego za nim Daniela, jeszcze bardziej się roześmiał i przyspieszył. Sprawnie wyminął pojedyncze przeszkody znajdujące się na ziemi i skręcił w prawo. Daniel i inny motocyklista deptali mu po piętach. Uśmiech nie schodził z twarzy Hugona, który zrobił szybki unik. Przechylił motor raz na prawą, raz na lewą stronę, spowalniając tum samym jadących za nim kierowców.

            Dokończył drugie okrążenie i wyminął Daniela, który zdołał go wyprzedzić. Przez kilkaset ostatnich metrów walczyli zaciekle, wyprzedzając się co chwila. Kiedy od mety dzieliło ich zaledwie sto metrów, Daniel z zaskoczenia wyprzedził Hugona. Blondyn zaśmiał się z triumfem, jednak nie cieszył się zbyt długo. Już dwadzieścia metrów przed metą, pewny swojego zwycięstwa zwolnił, a Hugo natychmiast to wykorzystał. Minął linię mety, zaledwie ułamek sekundy przed swoim przeciwnikiem.

            Nie zmieniło to jednak faktu, że wygrał. Zszedł z motoru i został nagrodzony dużym aplauzem, krzykami, gwizdami i kolejnymi klaksonami, które były przeznaczone dla zwycięzcy. Otrzymał trzysta funtów w gotówce i spojrzał z wyższością na Daniela. Wzrokiem odszukał swojego towarzysza, który stał z boku, z szerokim uśmiechem na twarzy.

            - No, stary… Klasa – pochwalił go, kiwając głową.

            Hugo zaśmiał się i podziękował.

            - Ej, właśnie stałem się bogatszy o trzysta funtów. Idziemy to uczcić? – zaproponował.

            - Cholera! Jeszcze się pytasz? Pewnie! – Blake zgodził się z ochotą. – Dzwonić po dziewczyny? – spytał.

            - No wiadomo! Ktoś nam musi dotrzymać towarzystwa! – powiedział Hugo, wyciągając telefon z kieszeni.

~~~

            Siedząca w pustoszejącej kawiarence Samantha, oderwała się od rysowania i wyciągnęła telefon z kieszeni. Westchnęła widząc numer na wyświetlaczu.  Nacisnęła zieloną słuchawkę i powiedziała:

            - Czego chcesz, Hugo?

            - Słuchaj, jedziemy z Blakiem świętować moje zwycięstwo. Piszesz się na to? – krzyknął chłopak do słuchawki.

            - Jakie zwycięstwo? – zaciekawiła się Sam.

            - Jesteśmy na Baringhton street 432 w klubie „Cassorplay”. Do zobaczenia! – chłopak zakończył połączenie i chyba nawet nie zwrócił uwagi na jej pytanie.

            Ciemnowłosa wrzuciła telefon do torebki i zamknęła szkicownik, patrząc ostatni raz na nowopowstałą pracę. Z kartki papieru patrzyła na nią piękna, młoda kobieta, z dziewczynką trzymającą ją za rękę. Obok nich stał przystojny mężczyzna, obejmując w pasie swoja towarzyszkę.

            Samantha przymknęła oczy, nie pozwalając wypłynąć łzom. Przejechała opuszkiem palca po twarzy mężczyzny, wyobrażając sobie, że jest on prawdziwy i wciąż jest na tym świecie.

            Rysunek powstał z pamięci i był identyczny jak zdjęcie stojące u niej w pokoju. Przedstawiało szczęśliwą rodzinę. Pięcioletnią Sam, jej matkę i ojca. Ale ich szczęście, od zrobienia tej fotografii nie trwało długo. Niecałe dwa lata później jej ojciec zmarł. I szczęście się skończyło. Zburzyło się jak domek z kart.

            Samantha spojrzała w okno i zadrżała widząc szalejącą za oknem ulewę. Zapłaciła za posiłek i nałożyła bordowy płaszcz. Wokół szyi zawiązała gruby, czarny szal. Do torby włożyła szkicownik i wyszła z przyjemnie ciepłej kawiarni.

            Stwierdziła, że może się udać do tego klubu, w którym jest Hugo i Blake. I tak nie miała nic lepszego do roboty. Nie chciała wysłuchiwać narzekań swojej matki. Szybkim krokiem przemierzała kolejne ulice aż dotarła pod swój dom. Wyciągnęła klucze z kieszeni płaszcza i otworzyła drzwi. W środku było ciemno i cicho.

            Dziewczyna zapaliła światło i ściągnęła buty. Na wieszaku powiesiła mokry płaszcz i potargane włosy przeczesała dłonią. Skierowała się w stronę swojego pokoju, kiedy usłyszała ciche stęknięcie. Ciemnowłosa drgnęła zaniepokojona.

            - Saa.. Samantha? – usłyszała głos swojej matki, która próbowała wypowiedzieć jej imię. Dziewczyna z rozczarowaniem wymalowanym na twarzy podążyła za jej głosem. Znalazła ją w sypialni. Leżała na łóżku, w pełnym ubraniu i rozmazanym makijażu.

            Samantha stanęła w progu pokoju i spojrzała na matkę ze smutkiem i rozczarowaniem.

            - Odszedł? –spytała, lecz było to pytanie retoryczne, gdyż z góry znała odpowiedź. Kiedy usłyszała głośny jęk, westchnęła i wzruszyła ramionami. – Przecież to było do przewidzenia… Boże, mamo! Tak jest za każdym cholernym razem! Znajdujesz sobie faceta, który rzuca cię po kilku miesiącach. To jest chore! – krzyknęła ciemnowłosa i pokręciła głową.

Weszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Przystanęła na chwilę i otarła łzę zbierającą się w kąciku oka. Jej matka leżała w łóżku pijana i zrozpaczona. Ale Samantha nie miała już siły ją pocieszać, lub pomagać. Dlaczego miała ją wspierać, jeśli za jakiś czas znajdzie sobie kogoś nowego i ponownie jej córka przestanie dla niej istnieć?

            To ją bolało. Każde pojedyncze spojrzenie rzucone w stronę matki były jak brzytwy powoli raniące jej serce. Nie mogła patrzeć jak cierpi, ale nie mogła jej też pomóc. Więc dusiła w sobie cierpienie, będąc ciekawa, kiedy w końcu wybuchnie. Wzięła kilka głębszych oddechów, aby opanować emocje, które się w niej zebrały.           

            Z komody wybrała ciemnoniebieską sukienkę i przebrała się, ściągając ciepłą bluzę i szare spodnie. Przeglądając się w lustrze, stwierdziła, że wygląda nieźle. Rozczesała długie włosy i pozostawiła je rozpuszczone. Zrobiła świeży makijaż i była gotowa.

            Usiadła na łóżku i wybrała numer Cassie. Dziewczyna odebrała dopiero po kilku długich sygnałach.

            - Tak? – w słuchawce rozległ się jej delikatny głos.

            - Hej, Assie. Chcesz może iść ze mną i chłopakami na imprezę? Nie wiem dokładnie co oni wymyślili, ale to ich pomysł więc…

            - Jasne, gdzie? – przerwała jej dziewczyna.

            Samantha podała koleżance adres i umówiły się, że spotkając się przed wejściem za dwadzieścia minut. Dochodziła dwudziesta pierwsza. Ciemnowłosa włożyła czarne buty i spryskała szyję perfumami.

            Mijając sypialnię swojej matki, nie zaszczyciła ją ani jednym spojrzeniem. Zbiegła po schodach i narzuciła na siebie wciąż mokry płaszcz. Wyszła z domu i skierowała się w stronę miasta. Po drodze złapała taksówkę i podała adres.

            Wyjechała poza centrum, obserwując przez szybę uliczne latarnie. Oparła głowę i westchnęła ciężko. Po chwili przymknęła powieki i w tej pozycji trwała aż do końca piętnastominutowej podróży. Kiedy kierowca się zatrzymał, Samantha zapłaciła i wysiadła z samochodu.

            Owiało ją chłodne powietrze. W oddali słyszała stłumione dźwięki muzyki i śmiechy młodych ludzi wychodzących z klubu. Podeszła do wejścia i wzrokiem odszukała rudowłosą, z którą miała się tu spotkać. Zauważyła ja dopiero po upływie kilkudziesięciu sekund. Stała w cieniu, oparta o mury budynku. W prawej dłoni trzymała papierosa, który właśnie zmierzał do jej ust. Samantha przyjrzała się koleżance i stwierdziła, że jest ona przygnębiona. Przynajmniej na taką wyglądała.

            Ciemnowłosa podeszła do Cassie, bez słowa opierając się obok niej. Swoim przybyciem zwróciła uwagę Cassie, która uśmiechnęła się do niej delikatnie, unosząc kąciki bladych ust.

            - Chcesz? – spytała rudowłosa, wyciągając w jej stronę żarzącego się papierosa. Samantha kiwnęła głową i wzięła go do ręki. Kiedy skończyły palić, zbliżyły się do wejścia do klubu.

            Dostanie się do środka nie sprawiło im żadnych trudności. Bramkarz ledwo na nie spojrzał, gdyż był zajęty rozmową z jakąś wysoką, długonogą blondynką. Kiedy znalazły się w klubie, przeszły długim, ciemnym korytarzem, aż dotarły na miejsce. Otoczył je tłum ludzi i głośna muzyka, wydobywająca się z wielkich głośników.

            Zaczęły przeciskać się przez tłum, rozglądając się naokoło, szukając chłopaków. Niespodziewanie Samantha, która szła za Cassie, poczuła dłonie na swojej talii. Gwałtownym ruchem odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z Hugonem. Odruchowo warknęła na niego. Po chwili Cassie stanęła obok nich, a Samantha spojrzała ze złością na chłopaka.

            - Co ty wyprawiasz? – uniosła jedną brew.

            - Muszę was zaprowadzić, nie? – odparł Hugo jakby nigdy nic. Samantha jęknęła w odpowiedzi i uderzyła go pięścią w ramię. – Za co? – zdziwił się brunet.

            - Za bycie idiotą – odwarknęła ciemnowłosa przewracając oczami. – Dobra, gdzie jest Blake? – spytała zmieniając temat.

            - Za mną drogie panie – chłopak zignorował zgryźliwy komentarz Samanthy i poprowadził go w stronę miejsc, które zajęli. Przeszli przez tłum ludzi, następnie weszli po małych schodkach, na podwyższenie. Znajdowało się tam coś w stylu sektorów. W każdym z nich umiejscowiona była kanapa wokół stolika. W jednym z tych sektorów siedział szeroko uśmiechnięty Blake.

            - Co to jest? Miejsce dla vip`ów? Czy coś? – spytała Sam uśmiechem.

            - A żebyś cholera wiedziała! – krzyknął Blake i zaprosił je gestem dłoni.

            - Najpierw idę po drinka – mruknęła Cassie.

            - O! dobra myśl. Idę z tobą! – zaoferowała się Sam i po chwili ponownie zniknęły w tłumie. Niespodziewanie Blake zwrócił się do Hugona, który usiadł obok niego.

            - Co ty knujesz? – mulat uniósł do góry brwi i uśmiechnął się lekko.

            - Ja? Nic. O co ci chodzi? – zdziwił się ciemnowłosy, popijając trunek ze szklanki.

            - Ty i Samantha. Widzę, że coś knujesz – mruknął z uśmiechem chłopak.

            - Po prostu mi się podoba, o co ten szum? – zdziwił się Hugon.

            - Mam złe przeczucia, co do twoich zamiarów – zaśmiał się Blake, a Hugo spojrzał na niego wilkiem.

            - Wyolbrzymiasz sprawę! – warknął i do końca opróżnił szklankę.

            Zamknęli temat Samanthy i zaczęli rozmawiać o czymś innym w oczekiwaniu aż dziewczyny wrócą. Kiedy w końcu dotarły na miejsce, z czterema drinkami w dłoniach, usiadły obok nich.

            Przez pierwsze kilkanaście minut siedzieli rozmawiając i śmiejąc się w najlepsze. Przez ten czas mogli zapomnieć o swoich troskach i zmartwieniach. Wszystkie zmartwienia siedzące im w głowach, zostały zepchnięte w najdalszy kąt umysłu.

            Choć żadne z nich nie znało się długo, w głębi duszy mieli nadzieję, że w tym towarzystwie mogą liczyć na wsparcie i zrozumienie. Każde z nich było na swój sposób do siebie podobne. Patrząc na każdą osobę siedzącą w ich gronie, wiedzieli cząstkę siebie samego. Żadne z nich nie rozumiało tego irracjonalnego uczucia i nie do końca wiedzieli co z nim zrobić.

            Mieli mętlik w głowie z powodu gamy emocji i myśli, które im towarzyszyły. Byli samotni i zagubieni, a jednocześnie czuli, że znaleźli swoje bratnie dusze. Chociaż daleko im było do tego, aby nazwać swoje więzi „przyjaźnią”, byli wdzięczni losowi, że mają siebie nawzajem.

            Podczas tej ciągłej rozmowy, zdążyli wypić już kilka drinków i każdemu z nich szumiało w głowie. Niespodziewanie Cassie zniknęła gdzieś w tłumie, a kiedy długo nie wracała, Blake zaczął się niepokoić. Poszedł jej poszukać, jednak najwidoczniej nie sprawiło mu to większych trudności, gdyż po niespełna pięciu minutach tańczył z nią w rytm muzyki, pośród tłumu.

            Hugo spojrzał ukradkiem na Samanthę, dziękując w duchu za taką świetną okazję. Dziewczyna zauważyła jego spojrzenie i posłała mu uśmiech. Chłopak zrobił zdziwioną minę, gdyż nie mógł uwierzyć, że ona naprawdę posłała mu uśmiech! Bez grama kpiny czy rozbawienia! Najprawdziwszy, szczery uśmiech!

            Odwzajemnił ten gest i wstał od stolika. Podszedł do niej, wyciągając w jej stronę dłoń.

            - Zatańczysz? – zaproponował uśmiechając się swoim najlepszych uśmiechem.

            Dziewczyna przyjrzała mu się badawczo i zgodziła się po kilku sekundach, które były dla Hugona wiecznością. Ruszyli na parkiet podrygując w rytm jakiejś szybkiej piosenki. Przetańczyli kilka żwawych kawałków, a Samantha ze zdziwieniem stwierdziła, że naprawdę dobrze bawi się w towarzystwie Hugona. Raz po raz wybuchała śmiechem, patrząc na jego zabawne miny i ruchy.

            Kiedy niespodziewanie DJ zmienił piosenkę na wolniejszą, Samantha miała ochotę z powrotem wrócić do stolika, jednak chłopak wciąż trzymał ją w solidnym uścisku. Zaczęli kołysać się do spokojnej melodii.

            - Dlaczego jesteś taka oschła w stosunku do mnie? – szepnął jej do ucha, sprawiając tym samym, że dziewczyna zastygła w bezruchu.

            - Sama nie wiem.. Jest w tobie coś… Irytującego i aroganckiego. Zazwyczaj nie mam uprzedzeń do ludzi. Nie zmienia to faktu, że nie dopuszczam do siebie wielu osób.. – odpowiedziała cicho dziewczyna. Oddech Hugona łaskotał ją w szyję, a chłopak uśmiechnął się sam do siebie ponad jej głową.

            - A dla mnie zrobisz wyjątek? – spytał biorąc kosmyk jej włosów i zakręcając go wokół palca.

            - Nie wiem.. A powinnam? Zasłużyłeś? – ciemnowłosa zasypała go lawiną pytań, a chłopak tylko zaśmiał się w odpowiedzi.

            Resztę kawałka przetańczyli w milczeniu, a kiedy się skończył, Samantha odsunęła się od Hugona i zniknęła w tłumie, patrząc na niego z leniwym uśmiechem i iskierkami w oczach. Serce chłopaka wciąż łomotało po rozmowie i bliskości z dziewczyną.

            Wróciwszy do stolika, zastał tam Cassie i Blake`a, którzy zaciekle dyskutowali na jakiś temat, co chwila śmiejąc się.

            - Zabawa trwa w najlepsze? – spytał Hugo z szerokim uśmiechem na twarzy. Blake od razu zauważył, że chłopak wpadł w bardzo dobry nastrój i domyślał się, co, a raczej kto jest tego powodem.

            - No pewnie – powiedziała Cassie uśmiechając się lekko. Jej źrenice były znacznie powiększone, a wzrok jak zwykle rozbiegany. Mimo, że Cassie zawsze tak wyglądała i często odurzała się narkotykami, Hugo spojrzał na nią pełnym niepokoju wzrokiem. Po chwili posłał porozumiewawcze spojrzenie swojemu przyjacielowi, który delikatnie wzruszył ramionami i westchnął ciężko na znak bezsilności.

            Cassie przez cały dzisiejszy wieczór udawała, że wszystko jest w porządku. Jednak w głębi duszy jej serce pękało na miliony drobnych kawałeczków, a ich zlepienie będzie trwało długo. Bardzo długo. Ten schemat powtarzał się co rok. I nie ważne, jak szeroko ona się uśmiechała, ile narkotyków wzięła, lub ile alkoholu wypiła. Tępy ból w piersi nie odstępował jej ani na krok.

            Od wybuchnięcia spazmatycznym płaczem powstrzymywało ją tylko ciągłe zagryzanie dolnej wargi i dłonie zaciśnięte w pięści, pozostawiając ślady po paznokciach. Próbowała się skupić na czymkolwiek. Na rozmowie ze znajomymi, tańcu, wsłuchiwaniu się w muzykę lub na Blake`u. Jednak z marnym skutkiem. Nie mogła się wyzbyć myśli wciąż krążącej jej po głowie.

            Hugo pochłonięty na rozmowie z Cassie i Blakiem, nie zauważył, że Samanthy nie ma już dłuższą chwilę. Rozstali się w tłumie dobre dwadzieścia minut temu. Do tego czasu powinna już się pojawić. Chociażby po to, aby wypić kolejnego drinka.

            - Idę poszukać Sam. Zaraz wracam – oznajmił i wyszedł z sektoru. Kierowały nim złe przeczucia. Z irytacją zauważył, że na parkiecie panuje taki tłok, że kolejne metry pokonywał trzy razy wolniej niż zwykle. Zaczął przeciskać się między tańczącymi osobami, raz po raz niekulturalnie odsuwając na bok kogoś gwałtownym ruchem. Ignorował krzyki frustracji za swoimi plecami, skierowane pod jego adresem.

            Przeszedł cały klub naokoło, stanął na podwyższeniu, aby zobaczyć bawiących się ludzi z góry, jednak nigdzie nie wypatrzył Samanthy. Zaczął przeszukiwać zakamarki, boczne wyjścia i korytarze. Serce łomotało mu w piersi i obleciał go niepokój, wymieszany ze strachem.

            Znajdowali się w klubie, pełnym różnych ludzi. Kto wie, na kogo mogła trafić Sam? Była atrakcyjna, młoda, więc stanowiła idealny kąsek, dla mężczyzn, szukających dziewczyn do zabawy. Hugo spanikowany przeczesał dłonią włosy i jeszcze raz rozejrzał się w koło. Skierował się w stronę najdalszego z korytarzy, który dostrzegł dopiero teraz.

            Szybkim krokiem pokonał dzieląca go odległość i zagłębił się w ciemności. Usłyszał cichy krzyk, a następnie jęk bólu. Znieruchomiał, przyzwyczajając swój wzrok do ciemności. Podążył za głuchymi i przytłumionymi głosami, wśród których bez wahania rozpoznał Samanthę. Pobiegł w tamtym kierunku, jedną rękę wciąż trzymając przy ścianie, aby nie napotkać żadnej niespodzianki w ciemnym korytarzu. Kiedy dotarł do celu, okazało się, że jest tutaj słabe źródło światła, przyczepione do sufitu. Rzucało białe światło jarzeniówek, co chwila migając.

            Hugo ujrzał scenę, która mogłaby być jego najgorszym koszmarem. Samantha stała pod ścianą, z sukienką znacznie podciągniętą do góry. Szarpała się i próbowała wołać o pomoc, jednak mężczyzna stojący naprzeciwko niej, znacznie jej to utrudniał. Hugo bez wahania wyskoczył zza rogu i wykorzystując element zaskoczenia, uderzył mężczyznę z pięści w twarz. Upadł na ziemię, jednak po chwili podniósł się i z głośnym warknięciem ruszył w stronę chłopaka. Ciemnowłosy zacisnął dłonie w pięści i wymierzył kolejny cios. Następny ponownie powalił przeciwnika na ziemię, jednak Hugo nie pozwolił mu się podnieść, kopiąc go w brzuch i głowę.

            W żyłach pulsowała mu złość i nienawiść do nieznajomego mężczyzny. Oślepił go gniew. Walił na oślep. Powstrzymał go dopiero mocny uścisk na dłoni. Spojrzał w pełne łez oczy Samanthy, która pociągnęła Hugona za ramię.

            - Chodź, proszę – powiedziała cicho, a jej głos drżał. Wycofała się z ciemnego korytarza więc Hugo podążył za nią.

            Kiedy znaleźli się w oświetlonym i bezpiecznym miejscu, znaleźli wolną kanapę. Brunetka usiadł na niej, rozmasowując swoje obolałe nadgarstki. Hugo zauważył ten ruch i uważnym spojrzeniem zlustrował ciemnowłosą. Przeczuwał, że na nadgarstkach jutro pojawią się siniaki, a na jej twarzy zauważył kolejny ślad, który także zostawi jej bolesną pamiątkę na kilka najbliższych dni. Samantha spojrzała na niego oczami wypełnionymi łzami, a chłopakowi na ten widok krajało się serce. Usiadł obok niej, na bezpieczną odległość, nie chcąc jej wystraszyć. Niepewnym ruchem objął ją ramieniem, a dziewczyna oparła głowę o jego pierś, czując pierwsze łzy spływające po jej policzkach.

Moim zdaniem ten rozdział wypadł lepiej niż poprzedni. Tutaj skupiłam się na uczuciach, a w poprzednim rozdziale trochę o tym zapomniałam. A jakie są wasze opnie? <3 

W tym rozdziale chciałam trochę ocieplić wizerunek Sam i Hugona. Nie chciałam, aby Samantha była jedynie pyskatą dziewczyną, a Hugo idiotą, który podrywa laski i robi z siebie durnia. Mam nadzieję, że osiągnęłam swój cel. ;)

Z całego serca dziękuję wam za każdy komentarz i piszcie, jeśli chcecie by informowani o nowościach! :)