Chapter four

            Kiedy Samantha i Hugo przeciskali się przez tłum, dziewczyna złapała ciemnowłosego za dłoń. Trzymała ją kurczowo, bojąc się znów zostać sama w szalejącym tłumie. Nie umiała wyrazić wdzięczności jaką odczuwała wobec Hugona. Niewątpliwie uratował ją z rąk jakiegoś napalonego mężczyzny, który szukał przypadkowej, nastolatki do zabawy.

            Wciąż odczuwała przerażenie. Wbrew pozorom nie była wcale taka twarda jaką udawała. Może i miała cięty język, ale nie zmienia to faktu, że wciąż była tylko dziewczyną. Samotną boją na morzu, która nie ma nikogo w pobliżu. Ta myśl bolała, jednak nie tak bardzo jak kiedyś. Do samotności idzie się przyzwyczaić.

            Idący obok niej chłopak także układał sobie wszystko w głowie. Emocje w nim buzowały. Czuł jednocześnie ulgę i niepokój. To, że w porę odnalazł Samanthę, było zwykłym łupem szczęścia. Chłopaka oblał zimny pot, kiedy pomyślał co by było, gdyby dotarł kilka minut później. Mimowolnie zadrżał i przełknął ślinę. Miał ściśnięte gardło, bolała go pięść, a serce krajało się za każdym spojrzeniem rzuconym na idącą obok dziewczynę.

            Wiedział, że Sam jest trudną osobą. Patrząc na nią teraz, nie widział w niej tej samej, pewnej siebie i twardej dziewczyny. Zobaczył tylko bezbronną i samotną siedemnastolatkę, która szuka okazji aby wtopić się w tłum. Na swój dziwny sposób, ona i Hugo byli do siebie podobni, ale jeszcze o tym nie wiedzieli.

            Zmierzali w stronę Cassie i Blake`a, których widzieli po raz ostatni w ich sektorze. Kiedy przebrnęli przez gęsty tłum i wreszcie odzyskali swobodę ruchu, Samantha odetchnęła głęboko i objęła się jedną ręką w talii. Przeszli kilka metrów i stanęli przed przyjaciółmi, którzy byli dość zaabsorbowani sobą nawzajem. W chwili, gdy wyczuli cudzą obecność, oderwali się od siebie i spojrzeli na stojącą przed nimi Samanthę u boku Hugona.

            Blake odsunął się od Cassie i zaniepokojony wstał z miejsca. Rudowłosa także zauważyła kiepski stan w jakim znajdowała się Samantha.

            - Co się stało? – spytał Blake, robiąc miejsce Sam, aby ta mogła usiąść na miękkiej kanapie.

            Hugo po skrócie opowiedział im co się wydarzyło. Pominął szczegóły, chcąc oszczędzić dziewczynie więcej cierpienia. Blake i Cassie spojrzeli na nią wzrokiem pełnym współczucia i troski.

            - Może będziemy już wracać? – zaproponował nagle Hugo, który nagle stracił wszelkie chęci do zabawy.

            Wszyscy zgodzili się na propozycję chłopaka, a Cassie oznajmiła im, że skoczy tylko po drinka i będą mogli wychodzić.

            - Nie ma mowy – powiedział Blake ze stanowczością w głosie, chwytając szczupły nadgarstek rudowłosej. Dziewczyna spojrzała na niego ze złością w oczach.

            - Daj spokój, zaraz przyjdę. Nie jestem dzieckiem – warknęła wyszarpując dłoń z uścisku chłopaka. Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, wyszła z sektora i błyskawicznie wtopiła się w tłum.

            - Ona nie może iść tam sama! – powiedział Blake przez zaciśnięte zęby. Nie mógł uwierzyć, że tak szybko stracił kontrolę nad sytuacją i pozwolił odejść dziewczynie. W jego głowie zaczęły pojawiać się najróżniejsze scenariusze. Niecierpliwie zastukał palcami o stół, a Hugo uspokoił go, kładąc dłoń na ramieniu.

            - Spokojnie, Cassie wie co robi. Jeśli nie wróci za pięć minut, pójdziemy jej poszukać – postanowił ciemnowłosy, jednak wiedział, że jego słowa brzmią żałośnie. Chciał wierzyć w swoje słowa, które wypowiedział, aby jego przyjaciel nie wpadł w panikę.

~~~

            Rudowłosa doszła do baru i zamówiła kilka kieliszków wódki. Kiedy je otrzymała, wypiła wszystko w niecałe dwie minuty. Skrzywiła się i wstała. Pomimo tego, że wlała w siebie już trochę alkoholu odkąd przyszli do klubu, nie odczuwała mocnych oznak upojenia. Chwilami żałowała, że ma taką mocną głowę. Nie pozwalało jej to na szybkie upicie się i zapomnienie o wszystkich bólach.

            Przez cały wieczór pragnęła tylko jednego. Zapomnienia. Nie chciała dłużej odczuwać bólu, który codziennie ciążył jej w piersi. Był palący i przenikał do każdej komórki jej ciała. Cassie nie była silna. Nawet nie próbowała taka być. Wiedziała, że dni takich jak te będzie więcej, a cierpienie nigdy się nie skończy. Choćby nie wiadomo co robiła, nie mogła być szczęśliwa. Bała się szczęścia. Bała się ludzi, gdyż wiedziała do jakich okropieństw są zdolni.

            Rudowłosa przetarła dłonią kolejne łzy spływające po jej bladych policzkach i udała się w jedno z najbardziej oddalonych miejsc w klubie. Zza dekoltu w sukience wyciągnęła banknoty i podeszła do młodej dziewczyny stojącej po ścianą.

            Kupiła kilka pierwszych lepszych tabletek i wręczyła zapłatę. Bez trudu połknęła wszystkie na sucho i odczekała chwilę. To była już druga dawka narkotyków jaką zaserwowała sobie tego wieczoru. Jedynie dzięki nim jakoś się trzymała. Dzięki nim postrzegała świat w lepszych barwach. Chociaż przez chwilę.

            To uczucie było zgubne, gdyż kiedy magiczny efekt odurzenia mijał, a bolesna rzeczywistość powracała ze zwiększoną siłą. Dziewczyna doskonale o tym wiedziała, jednak wolała przez tą krótką chwilę w czasie, poczuć pozorne szczęście. Chociaż przez chwilę.

            Kiedyś była szczęśliwa. Nawet teraz, jej odurzony narkotykami umysł doskonale pamiętał te chwile. Chwile pełne radości i śmiechu. Chwile kiedy czuła się kochana. Ostatni raz zaznała szczęścia trzy lata temu.

            Dziewczyna potrząsnęła głową, ponownie próbując wyrzucić przykre myśli ze swojego umysłu. Zbliżyła się do tańczących ludzi i nim się spostrzegła, została wchłonięta w tłum. Przymknęła powieki i zakołysała się w rytm muzyki.

            Jej umysł odczuł działanie narkotyków. Dziewczyna z zadowoleniem stwierdziła, że musiały być mocne, gdyż w połączeniu z wódką sprawiły, że myśli Cassie zostały naprawdę zamglone. Źrenice jej się rozszerzyły, a wszystkie bodźce wydawały się wzmocnione. Kolory jaśniejsze i jaskrawsze. Tak samo jej ciało zdawało się być lekkie niczym piórko. Bez trudu wirowała między ludźmi, nie bardzo kontrolując to, co robi. Straciła panowanie nad własnymi kończynami, które były jak z waty. Zaśmiała się głośno i pozwoliła aby jej bezwładne ciało lawirowało w tłumie.

~~~

            Blake, Sam i Hugo szukali Cassie już od kilku minut. Zdenerwowany i jednocześnie przerażony Blake, gorączkowo rozglądał się po zatłoczonym klubie. Jego oddech stał się płytki, a serce biło w szaleńczym tempie. Czuł, że każda komórka jego ciała drży ze strachu o dziewczynę. Martwił się o Cassie, gdyż wiedział, że jest ona bardzo krucha i bezbronna.

            Postanowili się nie rozdzielać i na tyle ile było to możliwe, trzymali się blisko siebie, przeszukując wszystkie kąty klubu. Niespodziewanie przed oczami Samanthy, w oddali mignęły mocno rude włosy. Serce jej stanęło, a dziewczyna zatrzymała się wpół kroku.

            - Tam! – sapnęła, próbując przekrzyczeć muzykę. Szybkim krokiem ruszyli we wskazaną przez brunetkę kierunku. Weszli na podwyższenie, a następnie po niewielkich schodach. I faktycznie. Spostrzeżenie Samanthy było słuszne. Zauważyli szczupłą dziewczynę opierającą się o ścianę.

            Kiedy Cassie zauważyła swoich znajomych, jęknęła w duchu, a zaśmiała się na głos. Był histeryczny i szalony. Wszyscy spojrzeli po sobie, nie wiedząc co dalej robić w tej sytuacji. Od razu zauważyli, ze Assie musiała wziąć jakieś mocne narkotyki i popić je alkoholem.

            - Cassie! Wszędzie cię szukaliśmy! – powiedziała z wyrzutem Sam, łapiąc przyjaciółkę za ramię. – Chodź, wracamy do domu.

            - Okej. To zaczekajcie na mnie przed klubem, a ja skocze do toalety – powiedziała z uśmiechem.

            - To ja poczekam na ciebie, a oni rozejrzą się za taksówkę – zaoferowała się Samantha.

            - Nie. Załatwię to sama, będzie szybciej – upierała się Cassie i nim ktokolwiek zdążył zareagować, wyminęła ich i ponownie wtopiła się w tłum.

            Wszyscy jęknęli i spojrzeli po sobie zrezygnowanym wzrokiem. Po raz kolejny pozwolili, aby Cassie po prostu umknęła im z rąk.

            - To są chyba jakieś jaja – warknął zrezygnowany Hugo, przeczesując włosy dłonią. Po chwili spytał: - Co w takim razie robimy?

            - Wyjdźmy przed klub i miejmy nadzieję, że tym razem Assie dotrzyma słowa – powiedziała Samantha bez przekonania. Zgodzili się na jej propozycję, gdyż sami nie mieli lepszego pomysłu.

            Dziewczyna poczuła ulgę, kiedy wzięła wdech świeżego powietrza, które uspokoiło szalejące w jej głowie myśli. Obawiała się o Cassie. Tak jak wszyscy. Rudowłosa naprawdę dziwnie się dzisiaj zachowywała. Nie chodziło tutaj o narkotyki. Za tym kryło się coś innego…

            Przed wejściem stali już dobre dziesięć minut. Taksówkę złapali bez większych problemów, a teraz siedzący w aucie kierowca klął pod nosem na to, że musi czekać, aż młodzież łaskawie wsiądzie.

            Blake przechodził z nogi na nogę, co rusz sprawdzając godzinę w telefonie. Kiedy wybiło pięć minut po północy, nie wytrzymał i odwrócił się do przyjaciół.

            - Wracam tam – zapewnił twardo i ruszył z powrotem ku wejściu. Hugo westchnął i powiedział taksówkarzowi, że może odjechać. Nie zwrócił uwagi na kolejne przekleństwa jakimi został obdarowany, tylko podążył za przyjaciółmi.

            Ponownie zaczęli przeszukiwać każdy zakamarek klubu. To było jak zabawa w kotka i myszkę. Wydawało im się, że Cassie po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Sprawdzili wszystkie możliwe miejsca, gdzie dziewczyna mogłaby się ukryć.  Cała trójka wpadała w coraz większą panikę.

            - Powoli – mruknęła Samantha. – Gdzie ostatnio ją widzieliśmy? – spytała chłopaków, którzy przystanęli wpatrując się w nią,

            - Hm… Na górze. W pobliżu są toalety i… - zastanowił się Hugo próbując sobie przypomnieć budowę klubu, w którym często bywał. – I wejście na dach – powiedział z szeroko otwartymi oczami.

            Że też wcześniej o tym nie pomyślał! Wystarczyło wejść w boczny korytarz, a następnie po wąskich schodkach, aby otworzyć metalową klapę i człowiek znajdował się na dachu, pięć pięter nad ziemią.

            - Czy ten wieczór może się skończyć? – jęknęła Samantha, czując wzbierające się w niej zmęczenie. Myśl, że Cassie jest sama na dachu budynku, napawała ją przerażeniem i niepokojem.

            Weszli po wąskich schodach i po chwili wszyscy znaleźli się na dachu. Zawiał w nich zimny wiatr i wszyscy otworzyli szeroko oczy patrząc na rudowłosą.

            Cassie stała na krawędzi dachu, w jednej dłoni trzymając butelkę wódki, którą swoją drogą nie wiadomo skąd wzięła. Jej długie włosy rozwiewał nocy wiatr, a światło księżyca sprawiało, że jej twarz wyglądała na bledszą niż zwykle.

            Dziewczyna pociągnęła łyk trunku i skrzywiła się. Wychyliła się nieco i spojrzała pięć pięter w dół. Zachwiała się nieco i musiała rozłożyć ręce na boki, aby nie spaść. Cassie zachichotała i spojrzała się przez ramię, wyczuwając obecność przyjaciół. Wszyscy, widząc każdy ruch ze strony Cassie, drgali przestraszeni.

            - Wystarczyłby jeden krok… - zaczęła cicho dziewczyna, wpatrując się z powrotem przed siebie.- Jeden krok i cały ból by się skończył. Ułamek sekundy i już by mnie nie było.. – powiedziała z goryczą w głosie i poczuła łzy spływające po jej policzkach. Nie próbowała ich powtrzymać. Każda z nich była oznaką jej słabości i tego w sobie nienawidziła, ale nie miała siły dłuż ej walczyć. Już nie.

            - Cassie, proszę cię. Nie rób głupstw – powiedziała Sam z rozpaczą w głosie. Serce podeszło jej do gardła na widok przyjaciółki. Jej dusze raniły setki ostrzy, kiedy Cassie wypowiadała kolejne słowa. Samantha była w tej chwili bezradna, a to uczucie napawało ją frustracją.

            - Po co mam wciąż żyć? Jeśli każdy kolejny dzień to kolejny ból. Każda przeżyta przeze mnie minuta, to kolejna minuta pełna samotności. Życie to ciąg rozczarowań. W moim nie ma miejsca na szczęście. Pogodziłam się z tym już dawno. – Cassie przerwała swój monolog, patrząc na telefon. Zegarek na wyświetlaczu wskazywał godzinę dziesięć minut po północy. Przez chwilę panowała kompletna cisza. Hugo, Blake i Samantha z przerażeniem wpatrywali się w drobną sylwetkę rudowłosej, która chwiała się niebezpiecznie. Jeden gwałtowny ruch, i jej ciało spadłoby pięć pięter w dół.

            - Dzisiaj mijają trzy lata odkąd moja mama nie żyje. – Cichy szept Cassie rozniósł się w powietrzu, przerywając ciszę, która między nimi nastała. – Trzy lata, od kiedy nie zaznałam szczęścia. Trzy lata odkąd poczułam się potrzebna. – dziewczyna zaszlochała cicho, zaciskając dłonie w pięści. Butelka którą trzymała w dłoni, upadła metr od niej. Szloch Cassie był rozpaczliwy, żałosny i pełen cierpienia. Każda łza wylana przez nią była kolejnym apelem po pomoc. Dziewczyna chwilami czuła się, jakby żyła za przezroczystą ścianą. Wszyscy ją widzą, ale nikt nie słyszy jej rozpaczliwego wołania.

            - Nie chcę tak dłużej żyć! Chce zakończyć ten ból, samotność, strach… Nie mam siły… Jeśli umrę, nikt nie zwróci na to uwagi. Nikogo to nie obejdzie, bo nikomu na mnie nie zależy. Jaki jest w tym więc sens?  – spytała Cassie pociągając nosem. Przeszła kilka kroków po krawędzi, a do jej chaotycznych myśli, wkradła się kolejna.

            - Tak właśnie wygląda moje życie. Tak jak teraz. Żyję na krawędzi między życiem a śmiercią. Każdego dnia jestem o krok od śmierci. Proszę, pozwólcie zakończyć mi ten ból – z gardła dziewczyny wydostała się kolejna fala płaczu.

            Wszyscy przyjaciele z niekrytym przerażeniem i smutkiem wpatrywali się w sylwetkę dziewczyny. Nikt nie wiedział co zrobić w takiej sytuacji. Nie mieli pojęcia co powiedzieć, jak zareagować, co zrobić. Po twarzy Samanthy spływały łzy strachu i cierpienia. Zrobiła niepewny krok do przodu, jednak Cassie zatrzymała ją gwałtownym ruchem dłoni, sprawiając tym samym, że ponownie się zachwiała. Obraz przed jej oczami zawirował.

            - Cassie proszę. Zejdź stamtąd – powiedział Blake z rozpaczą w głosie. – Masz nas. Żyjemy bo mamy dla kogo. Żyjemy bo mamy siebie nawzajem. Potrzebujesz nas Cassie, a my chcemy ci pomóc. Tylko musisz nam na to pozwolić… - Ciemnowłosy wiedział, że jego błagania brzmią żałośnie, jednak nie miał lepszego pomysłu. To była ostatnia deska ratunku i najlepszy pomysł na jaki wpadł. – Ja cię potrzebuję. Wszyscy cię potrzebujemy. Proszę cię Assie – powiedział cicho chłopak.  Zamrugał kilkakrotnie, próbując powstrzymać napływające do jego oczu łzy. Słowa które przed chwilą wypowiedział były ostatnim co mu przyszło do głowy. Nie wiedział co więcej może powiedzieć lub zrobić.

Nie do końca też wiedział czy są one szczere, jednak wiedział, że obdarzył Cassie obcym mu uczuciem. Przerażało go to, a jednocześnie koiło zranione serce. Obecność tej dziewczyny była dla niego jak magiczne lekarstwo, które może uleczyć najgroźniejszą chorobę.

- Jesteś dla mnie jak powietrze Cassie – powiedział nieśmiało i uśmiechnął się delikatnie.

- Taka niewidzialna? – spytała szeptem dziewczyna, wciąż cicho łkając.

- Taka ważna Cassie – odpowiedział z uporem w głosie.

Słysząc słowa chłopaka, rudowłosa ponownie wybuchnęła płaczem. Wiedziała, że rani wszystkich naokoło. To co teraz robi, zadaje wielki ból jej przyjaciołom. Wiedziała, ze jej matka chciałaby, aby Cassie była silną dziewczyną. Na taka ją wychowała. Nie byłaby z niej dumna, gdyby widziała, że jej córka się głodzi i bierze narkotyki. Ona cierpiała, jej przyjaciele i matka, która obserwuje ją z góry.

Cassie czuła, że gdzieś w środku niej znajduje się cząstka, która chce walczyć. Dla mamy. Ona po prostu nie miała siły, aby tą cząstkę odnaleźć. Chciała jednak spróbować.

Cała trójka jak jeden mąż, zrobiła niepewny krok do przodu, czujnie obserwując reakcje Cassie      . Dziewczyna stała nieruchomo, więc zbliżali się do niej, powoli zmniejszając odległość, która ich dzieliła. Po chwili znaleźli się metr od rudowłosej, a Cassie odwróciła się do nich przodem, ukazując swoją zapłakaną twarz.

Zeszła z krawędzi i spuszczając wzrok na swoje buty, ruszyła w stronę Blake`a. Przylgnęła do niego całym ciałem, chwytając poły jego koszulki. Zacisnęła je mocno i po jej policzkach spłynęły kolejne słone łzy bezradności.

~~~

Samantha leżała na kanapie w salonie, w mieszkaniu Blake`a, okryta kocem i z kubkiem ciepłej herbaty w ręku. Kiedy wsiedli do taksówki, Blake od razu zaproponował, aby wszyscy przenocowali u niego. Kiedy tylko weszli do mieszkania, chłopak udał się gdzieś z drzemiącą w jego ramionach Cassie, a Samantha odnalazła łazienkę. Przemyła twarz i na tyle ile było to możliwe, zmywając makijaż. Długie włosy spięła w kitkę i położyła się na kanapie.

Hugo, który trzymał się z nich wszystkich najlepiej, zrobił Sam herbatę i okrył ją kocem. Dziewczyna poczuła przyjemne ciepło w sercu. To, że ktoś się o nią troszczył sprawiło jej niezwykłą przyjemność. Spojrzała z wdzięcznością na chłopaka, który po chwili też gdzieś zniknął.

Samantha siedziała w ciemnym salonie, a przez okno wpadało światło księżyca. Dziewczyna spojrzała na zegarek stojący na komodzie. Było wpół do drugiej w nocy. Ciemnowłosa przymknęła oczy i zmęczona oparła głowę o oparcie kanapy. Dzisiejsze wydarzenia całkowicie ją wyczerpały.

Okazało się to, że Hugo wcale nie jest takim aroganckim dupkiem, za jakiego go na początku brała. Wystarczył jeden wieczór, aby zmieniła o nim zdanie. Przy bliższym poznaniu chłopak ukazywał swoją prawdziwą, lepszą twarz. Twarz ciepłej, opiekuńczej i miłej osoby.

Słowa Cassie i jej własne przeżycie bardzo ją dotknęły. Nie chciała myśleć co by było gdyby Hugo nie odnalazł jej w porę. To wszystko było jego zasługą. To, że w porę odszukali Cassie, także. W końcu to on wpadł na to, że dziewczyna mogła wejść na dach budynku. Dzisiejszej nocy, wszyscy byli jego dłużnikami.

Pogrążona we własnych myślach, nie zauważyła tego, że Hugo wszedł do pokoju. Chłopak stanął przy oparciu kanapy, patrząc na dziewczynę. Westchnął ciężko, myśląc, że dzisiejsza noc z pewnością zostawi bliznę w jej pamięci.

Sam zauważyła przybycie Hugona i odwróciła się do niego. Posłała mu delikatny uśmiech i spytała:

- Gdzie Cassie i Blake?

- W drugim pokoju – odpowiedział chłopak i podrapał się po głowie. Zaśmiał się nerwowo, a w jego policzkach ukazały się dołeczki. – Blake powiedział, że ma w mieszkaniu tylko dwa łóżka… - zawahał się chłopak. – Ale mogę przenocować na podłodze, nie ma sprawy.

Samantha zaśmiała się cicho i przewróciła oczami. Bez słowa odsunęła się na bok, robiąc miejsce chłopakowi. Kanapa była dość duża, więc bez problemu się zmieścili.

- Jak myślisz? Będzie coś między nimi? – spytała Samantha, przerywając cisze, która między nimi nastała.

- Między kim?

- No między Cassie a Blakiem – powiedziała zniecierpliwiona i uśmiechnęła się lekko.

- Nie wiem. Może… W sumie to mają się ku sobie…       

- Yhm. Czuć między nimi miętę – zaśmiała się cicho Samantha. – Ale to dobrze. Oni się nawzajem potrzebują. Blake miał rację…

Dziewczyna przerwała i westchnęła ciężko na wspomnienie, które pojawiło się w jej głowie. Samantha czuła przyjemne ciepło bijące od ciała Hugona i w żadnym stopniu nie odczuwała skrępowania leżąc obok niego. Obecność Hugona w pewnym sensie ją uspokajała, chociaż jeszcze kilka dni temu powiedziałaby zupełnie co innego.

- Dziękuję ci – powiedziała niespodziewanie, wyrywając chłopaka z zadumy. – Dziękuję, że w porę mnie znalazłeś… Że wpadłeś na to, gdzie może być Cassie… Jestem twoją dłużniczką. Nie wiem co by się stało, gdybyś w porę mnie nie znalazł… - Potok słów wydobywający się z jej ust zdawał się nie mieć końca i był niezwykle chaotyczny. Sam czuła jak niekontrolowany strumień łez spływa jej po policzkach. Wspomnienie mężczyzny, który chciał ją wykorzystać spowodowało fale bólu.

Hugo zauważył łzy dziewczyny i jego serce krajało się na kawałeczki. Chłopak spróbował się uśmiechnąć, jednak zamiast tego wyszedł mu grymas.

- Nie płacz, proszę. Zbyt wiele łez dzisiaj było… - powiedział wycierając jej mokre policzki. Pchnięty nieznaną mu siłą, zastygł z dłonią przy jej twarzy i niepewnym ruchem, przejechał po niej kciukiem, czujnie obserwując reakcje ciemnowłosej. Ku jego zaskoczeniu, dziewczyna przymknęła swoje niebieskozielone oczy.

Sprawiała wrażenie rozluźnionej i spokojnej. Nastała między nimi kojąca cisza, a każde z nich pogrążyło się we własnych rozmyślaniach. Hugo po kilku minutach spojrzał na Samanthę i stwierdzi, że dziewczyna, nie wiedząc kiedy, pogrążyła się we śnie.

Podczas snu wyglądała tak niewinnie. Koś kto by ją teraz zobaczył, w życiu nie domyśliłby się, jaka gwałtowna i wybuchowa potrafi być. Spojrzał na jej łagodne rysy twarzy, które były teraz całkowicie wygładzone. Podczas snu wydała mu się jeszcze piękniejsza niż zwykle.

Uśmiechnął się delikatnie i chcąc wykonywać jak najmniej gwałtowne ruchy, ułożył się w jak najwygodniejszej pozycji. Śpiąca na jego ramieniu dziewczyna trochę mu to uniemożliwiała, ale nie chciał jej budzić.

~~~

Blake z troską w oczach spojrzał na śpiącą Cassie. Jej blada twarz była opuchnięta od płaczu, jednak nie odbierało jej to urody, czy uroku osobistego. Wydawała się teraz bardziej krucha niż zwykle, co tylko spotęgowało jego troskę o nią.

Uliczne lampy rzucały podłużne smugi światła, które dostawały się do mieszkania chłopaka, oświetlając twarz Cassie. Jej długie rzęsy rzucały cień na policzki, a blade, pełne usta były lekko rozchylone.

Chłopak spojrzał na nią z bólem w oczach i schował twarz w dłoniach. Był zmęczony. Nie wiedział, że Cassie aż tak cierpi. Nikt nie wiedział. W pewnym stopniu miał do niej pretensje, że nie powiedziała mu o tym, że dziś jest trzecia rocznica śmierci jej matki. Ale po długim rozmyślaniu, zdał sobie sprawę, że Cassie nie należy do osób, które opowiadają o swoich problemach pierwszej lepszej osobie.

To co dzisiaj Cassie próbowała zrobić, zadało mu niewyobrażalny ból. Sam nie wiedział, dlaczego aż tak to przeżywał. Nie wiedział co ma myśleć o swoich uczuciach, które pojawiły się tak nagle. Bał się ich. Kiedyś przysiągł sobie, że nigdy się nie zakocha. Że nie zostanie ponownie opuszczony i zraniony przez kobietę. Ale nie mógł też znaleźć w sobie wewnętrznej siły, aby tak po prostu zostawić Cassie.

Pragnął sprawić, że na twarzy dziewczyny pojawi się uśmiech.

Że zazna szczęścia.

Dzięki niemu.                     

Wiem, że ten rozdział nie jest nie wiadomo jak powalający. Byłby naprawdę dobry, gdyby nie moja głupota i nieuwaga wczorajszego wieczoru. Mało tego, dodałabym go wczoraj. Niestety wczoraj usunęła mi się większa cześć rozdziału i dzisiaj musiałam napisać ją po raz drugi i nie wyszła taka dobra jak wcześniej. Cóż, moja wina. Przepraszam. Ale mimo wszystko mam nadzieję, że nie jest taki zły...  

Dziękuję wam za nominacje do Libster Awards. Odpowiedzi na pytania znajdziecie w linku, który podam pod spodem. Myślę, że następny rozdział dodam w okolicach mikołajek, żeby zrobić wam przyjemność. :) 
EDIT: Nie martwcie się, jeśli brakuje wam naszego kochanego Andrew. W następnym rozdziale to on gra pierwsze skrzypce. :)

LIBSTER AWARDS