Chapter fiveteen

            Miesiąc później

            Samantha przeklinała pod nosem, w pośpiechu biegając po mieszkaniu i szukając kluczy, które jak sądziła, zostawiła w kuchni na blacie.

            - Hugo! Widziałeś klucze od domu i mój telefon? – krzyknęła, stając pod drzwiami od łazienki, uderzając w nie kilkakrotnie pięścią. Niecierpliwie stukała nogą o podłogę, czekając aż chłopak łaskawie jej odpowie. Usłyszała przekręcanie zasuwy w drzwiach i po chwili wychyliła się zza nich uśmiechnięta twarz Hugona. – No więc? – fuknęła.

            - Twoje rzeczy leżą dokładnie tam, gdzie je zostawiłaś – oznajmił spokojnie, przyglądając się swojej dziewczynie z delikatnym uśmiechem.

            - Co? – zmarszczyła brwi, kręcąc głową. – Nie, nie możliwe, sprawdzałam przecież tyle razy – zaczęła mamrotać pod nosem, idąc do kuchni. Po chwili do uszu chłopaka doleciał głośny jęk.

            - Hm, domyślam się, że zguba się znalazła – roześmiał się, za co po chwili został skarcony spojrzeniem ciemnowłosej, która stanęła w przedpokoju, nakładając buty na nogi. – Czyli możemy iść? – spytał.

            Sam zrobiła młynka oczami i kiwnęła głową. Zamknęli mieszkanie i zbiegli po schodach na dół, a następnie szybkim krokiem ruszyli na autobus.

***

            Kiedy cała piątka była na miejscu, przywitali się ciepło ze sobą i wspólnie ruszyli na wzgórze, nieopodal szkoły. Cassie szła wtulona w Blake`a i wydawała się tak drobna i krucha, że chłopak trzymał ją mocno, aby w razie porywu mocniejszego wiatru, nie uniosła się nad ziemię i nie odleciała. Sam i Hugo szli na przedzie, śmiejąc się z czegoś, co chwila się obejmując.

            Jedynie Drew szedł sam. Chociaż sam był jedynie ciałem. Jego serce było tuż obok Nicole. Tę niewysoką, radosną blondynkę poznał niecały miesiąc temu. Z początku spotykali się jako znajomi, dopiero niedawno przerodziło się to w związek. Drew był szczęśliwy, wiedząc, że być może w końcu znalazł kogoś, kto da mu szczęście. Oczywiście miał Nelly, która dawała mu szczęście, ale tu chodziło o inny jego rodzaj.

            Usiedli na murku na wzgórzu, Blake wyciągnął z torby butelkę szampana, a Drew plastikowe kubeczki do picia.

            - Cóż, to na pewno mało oficjalne, ale w sumie bardziej w naszym stylu – roześmiał się Drew, podając każdemu kubeczek. Rozlali szampana i po chwili wznieśli toast:

            - Za to, że w końcu to całe gówno w naszym życiu się skończyło – powiedziała Samantha, idealnie podsumowując myśli całej piątki. Każdy wziął kilka łyków, czując przyjemny smak szampana w ustach.

            - Blake, jak tam sprawy z twoją mamą? – spytał Hugo, dopijając swój kubeczek szampana.

            - Wiesz… Dobrze. Dotychczas spotkałem się z nią trzy razy i… Szczerze mówiąc, myślę, że będę chciał utrzymać z nią kontakt – powiedział uśmiechając się pod nosem. – Dużo rozmawiamy. O mnie. O niej…

            - Wciąż jesteś na nią zły? – spytała Sam.

            - W głębi duszy, oczywiście. Ale za każdym razem kiedy ją widzę i zaczynamy rozmowę na jakikolwiek temat, to znika. Myślę, że to całkiem niesamowite. Wiecie… Mieć matkę po tylu latach samotności – kiwnął głową, zamyślając się.

            - Domyślam się – powiedział Drew, klepiąc przyjaciela po ramieniu.

            - Ale koniec o mnie, jak ci się układa z Nicole? – zaśmiał się Blake.

            -Naprawdę, naprawdę świetnie. Ona jest niesamowita. No i ma świetny kontakt z Nelly, która ją uwielbia – powiedział Drew, uśmiechając się bardzo szeroko.

            - Cieszymy się twoim szczęściem, zasłużyłeś na to, w końcu – powiedziała Sam, wlewając sobie kolejną porcję szampana.

            Na kilka minut zapadła cisza, która nikomu nie przeszkadzała. Przerwało ją beknięcie Hugona, co przyprawiło wszystkich o śmiech. Chłopak jednak oberwał za to uderzeniem w ramię od Sam.

            - No co! Przecież to niechcący? – oburzył się, kręcąc głową z rozbawieniem.

            - Cassie, kiedy wyjeżdżasz? – spytała Sam, łapiąc rudowłosą przyjaciółkę za rękę. Dziewczyna spojrzała na nią dużymi, zielonymi oczami i uśmiechnęła się delikatnie. Hugo wykorzystał to, że na jego koncie widnieje kwota z dużą ilością zer, zaproponował pomoc Cassie i postanowił, że opłaci jej leczenie w specjalistyczej klinice w Londynie.

            - Za trzy dni.

            - Na długo? – spytał Drew.

            - Nie wiem. Okaże się na miejscu.

            - Nie martw się, będziemy przy tobie. Będziemy cię odwiedzać. Zawsze możesz na nas liczyć – szepnął Blake całując ją w czoło. Cassie spojrzała na niego z wdzięcznością w oczach i pokiwała głową.

            - Macie jakieś… Plany? Po zakończeniu szkoły… - zmieniła temat Cassie.

            - Chciałabym aplikować do szkoły plastycznej w Londynie, ale… Boję się. Boję się, że się nie dostanę. Że poczuję ten gorzki smak odrzucenia. Jeśli to się nie uda, nie wiem co będę robiła w przyszłości. Nigdzie indziej się nie widzę – Samantha pokręciła głową, mówiąc cicho.

            - Sam, posłuchaj mnie – powiedziała Cassie z naciskiem. – Jesteś niesamowicie utalentowana. Masz coś, czego wielu artystów nie ma. – Samantha zerknęła na rudowłosą, marszcząc brwi w skupieniu. – Masz historie do opowiedzenia. Masz emocje, które w sobie tłumisz. Masz duszę. Masz to wszystko. Byliby idiotami, dyby cię odrzucili i pozwolili, aby taki talent się zmarnował, zaufaj mi, zrozumiano? – spytała i uniosła brwi, czekając na odpowiedź. Sam kiwnęła głową, czując piekące łzy pod powiekami, które szybko otarła dłonią z delikatnym uśmiechem.

            - Dziękuję – powiedziała ledwo słyszalnie, patrząc na Cassie z ogromną wdzięcznością.

- Ja… Chciałbym wyjechać. Z Nicole – odezwał się nagle Drew.

- Co? Gdzie?

- Czy ona o tym wie?

Przyjaciele zasypali go pytaniami, a Drew westchnął głośno.

       - Rozumiemy – powiedział Hugo. Rozumiał decyzję przyjaciela i wspierał go w tym, ale nie zmienia to faktu, że jeśli wyjedzie, z pewnością będzie za nim tęsknił. Przypuszczał, że pozostała trójka czuje to samo.
- Świat stoi teraz przed nami otworem. Nie bójmy się z niego korzystać – powiedział Blake, gładząc dłonią włosy Cassie.
- A ty od kiedy rzucasz mądrymi sentencjami na prawo i lewo, co? – roześmiała się Sam, na co pozostali jej zawtórowali.
- Zachowuję pozory. Udaję mądrego, wiesz o co chodzi – mrugnął do niej, na co dziewczyna wywróciła oczami, wybuchając śmiechem. 
Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają – pomyślała.

OStatni rozdział, moi kochani. Jest słaby, wiem to. I przepraszam. Zarówno za to, jak i za to, że znowu musieliście tyle czekać. EPILOG DODAM NA DNIACH. KOMENTUJCIE, PROSZĘ ♥