Chapter nine

                Cassie odgarnęła kosmyki swoich włosów, które wpadały jej na twarz i ziewnęła cicho. Spojrzała przez okno, obserwując ludzi na ulicach. Ostatnie dni były dla niej katorgą. Oddaliła się od swoich przyjaciół i zamknęła we własnej skorupie. Hugo prawie nie pokazywał się w szkole. Blake podobnie. O Drew niż nie wspominała. Ostatnie mi czasy, świętem było, kiedy chłopak wrócił na noc do domu. Zachowywał się zupełnie tak, jakby kompletnie nic go nie obchodziło. W tak krótkim czasie stał się zupełnie innym człowiekiem. A właściwie jego wrakiem.

            Kiedy widziała go wczoraj, jego oczy były podkrążone, przygaszone i zmęczone. Niegdyś lśniące loki utraciły swój blask, były splątane i ułożone w niechlujny sposób. Cassie brzydziła się nim. Myślała, że to właśnie on z całej ich piątki jest tym silnym. Tym, który da sobie radę. Wygląda na to, że wszystko go przerosło.

            Chociaż nie. Przecież sam z siebie, na pewno by się nie poddał. Nie dopóki ma Nelly. To niedorzeczne. Cassie doskonale wiedziała, dlaczego Drew przeszedł taką diametralną zmianę. Blake. Blake i jego gierki. Przez długi czas zastanawiała się, co takiego się stało, że posunął się on do takiego czegoś. Aż w końcu nadszedł dzień, kiedy postanowiła go zapytać i rozwiać wszystkie wątpliwości.

            Rudowłosa drgnęła, wybudzona z półsnu, w którym się znajdowała. Podniosła się z miękkiej kanapy i przetarła oczy.  Przeczesała dłonią włosy i otworzyła drzwi. Spojrzała na gościa. Jej oczy otworzyły się szerzej ze zdumienia, a poczucie senności momentalnie zniknęło. Przełknęła ślinę i przestąpiła z nogi na nogę. Serce Cassie przyspieszyło swój rytm, kiedy spojrzała w ciemne tęczówki Blake`a.

            Chłopak rozchylił wargi na jej widok, równie zakłopotany. Przez jego twarz przebiegł cień smutku. Odchrząknął i spojrzał na Cassie. Dawno jej nie widział i chcąc czy nie, tęsknił za nią. Za jej obecnością, żartami, uśmiechami i głosem.

             - Co ty tu robisz? Gdzie jest Blake? – spytał zdziwiony. Cassie zamknęła za sobą drzwi, wychodząc na klatkę i krzyżując ramiona na piersi w obronnym geście. Pomimo smutku jaki odczuwała, nie miała zamiaru się do to przyznawać. Nie przy nim.

            - Może ty mi powiesz, gdzie on jest? – spytała z sarkazmem. - Przecież to ty jesteś tym troskliwym przyjacielem, chętnym, aby mu pomóc, Blake. Więc gdzie jest Drew, co? – syknęła. – Gdzie on jest, do cholery?! – warknęła, biorąc drżący oddech. – Co mam powiedzieć jego małej siostrze, która codziennie pyta, gdzie jest jej najukochańszy brat, co? – spytała cicho, jednak w jej głosie wciąż czaiła się złość. – Może ty spojrzysz w jej duże, smutne i szczere oczy i będziesz kłamał jak z nut?! Tak jak to robisz zawsze! – krzyknęła, a po jej policzkach popłynęły łzy. – Niszczysz wszystko, czego się dotkniesz, Blake – warknęła. Zobaczyła, że Blake chce dotknąć jej ramienia, więc odsunęła się w porę, patrząc na niego z ognikami w oczach.

            - Cassie… - zaczął, jednak dziewczyna mu przerwała.

            - Dlaczego?! Po prostu powiedz mi, dlaczego to zrobiłeś? Czym Drew zawinił, że pozwoliłeś mu zniszczyć własne życie?! Dlaczego?! – krzyknęła, zaciskając dłonie w pięści, mocno wbijając paznokcie w skórę, aby się nie rozpłakać. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w szybkim tempie. – Zaczynałam ci ufać. Myślałam, że jesteś kimś więcej niż chłopakiem za którego cię miałam, Jak widać się myliłam.

            - Ja…  Ja zrobiłem to, ponieważ cię kocham, Cassie – powiedział na wydechu, spuszczając wzrok. Poczuł jak jego dłonie się pocą. Miał ochotę uciec i nie patrzeć w oczy Cassie, gdzie widział jedynie rozczarowanie, ból i smutek. Nie mógł znieść myśli, że to wszystko była jego wina.

            Dziewczyna roześmiała się gorzko, patrząc na niego z niedowierzaniem i smutkiem. Znów czuła jak łzy spływają po jej policzkach. Zagryzła blade, popękane wargi i spojrzała mu prosto w oczy.

            - Cóż… Znalazłeś naprawdę idealny sposób, aby to ukazać. Nie jesteś zdolny do miłości, Blake. Udowodniłeś mi to – powiedziała drżącym głosem i cofnęła się o krok, naciskając klamkę. Weszła do mieszkania i zatrzasnęła za sobą drzwi.

            Załkała cicho i zasłoniła usta dłonią, aby stłumić okrzyk rozpaczy. Osunęła się na ziemię i objęła kolana ramionami, podciągając je do piersi.

Tym razem nie powstrzymywała łez.

Miała nadzieję, że w końcu poczuje ulgę.

Ale nie poczuła.

Starła pojedynczą łzę z policzka, która mimowolnie wypłynęła spod jej zamkniętych powiek, kiedy przypomniała sobie tamten dzień, kiedy Blake powiedział jej prawdę. Mówiąc szczerze, nie była pewna, że cieszyła się, że spytała ją o to, a on odpowiedział.

Może gdyby nie znała jego prawdziwych, jakże pokręconych intencji, byłoby jej łatwiej go nienawidzić. Teraz gubiła się we własnych myślach i uczuciach.  Spojrzała w okno, patrząc jak z ciężkich, burzowych chmur lunął deszcz. Usłyszała grzmot i strumień wody się nasilił.

Upiła łyk herbaty z kubka podciągnęła kolana pod brodę i ułożyła na nich głowę. Siedząc w pustym i cichym mieszkaniu Drewa, poczuła się samotna. Od tygodnia mieszkała u niego, a chłopak zaszczycając ją i jego siostrę krótkimi wizytami, raz na dwa dni, nawet nie zwracał na to uwagi, że Cassie tu mieszka. Jej decyzja była spontaniczna. Jakiś czas temu Drew dał jej klucz, aby w razie potrzeby mogła bez problemu wejść do mieszkania.

Spakowała więc najpotrzebniejsze rzeczy i wprowadziła się do niego. Nie miała zamiaru dusić się w jednym domu z ojcem, a ktoś musiał zająć się Nelly. Wszystkim wyszło to na dobre. Z resztą mieszkając z siostrą Drewa, nie czuła się samotna. Cóż, zazwyczaj.

Spojrzała na kr0oplę wody, która leniwym potokiem spływała po szybie. Cassie westchnęła głęboko, zastanawiając się, kiedy wszystko tak nagle się spieprzyło. Miała nadzieję, że w jej życiu w końcu zaczyna się dziać coś dobrego. Ale przecież życie to ciąg rozczarowań, a ona powinna wiedzieć o tym najlepiej.

Prawda?

Pokręciła głową i wstała z krzesła, wylewając zimną już herbatę do zlewu. Wyciągnęła telefon z kieszeni spodni i wysłała sms-a do Samanthy, czy nie ma ochoty się spotkać. Po kilku sekundach otrzymała odpowiedź.

Od: Sam

Pewnie. Gdzie i kiedy?

Do: Sam

W naszym miejscu?

Od: Sam

Będę za 15 minut. Do zobaczenia. xx

Cassie narzuciła płaszcz i włożyła buty. Owinęła szyję szalikiem i wyszła z mieszkania, uprzednio zamykając za sobą drzwi na klucz. Nie przeszkadzało jej to, że na zewnątrz leje. Lubiła deszcz. Można wtedy ukryć łzy i smutek.

Miała jeszcze półtorej godziny, dopóki nie będzie musiała odebrać Nelly od mamy jej koleżanki ze szkoły. Przyspieszyła więc kroku i ruszyła w stronę wyznaczonego miejsca spotkania.

Na początku ich znajomości, podczas jednego ze spacerów w nudne, sobotnie popołudnie, natrafiły na dużą, dość zniszczoną altanę z kilkoma ławeczkami w środku. Miejsce było urocze, zaciszne i co najważniejsze, jedynie ich. Cassie miała wrażenie, że jeszcze kilka lat temu, altana wyglądała zupełnie inaczej i z pewnością nie stała opuszczona wśród zarośli.

Kiedy dotarła na miejsce, Sam już tam była. Kąciki jej ust uniosły się na krótką chwilę, jednak zaraz po tym, znów opadły.

- Hej – przywitała się Cassie, siadając obok. Zauważyła, że Sam bawi się swoimi dłońmi, a robi to tylko wtedy, kiedy się boi lub stresuje. – Sam, co się dzieje? – spytała marszcząc brwi.

Ciemnowłosa zerknęła na nią pustym wzrokiem i oblizała spierzchnięte wargi. Kosmyki włosów dziewczyny wyślizgnęły się z dwóch, luźnych warkoczy i zasłoniły nieco jej twarz. Cassie zdołała jednak dostrzec pojedynczą łzę, która wypłynęła z jej oczu. I kolejną. I kolejną. Po chwili ramiona dziewczyny zaczęły drżeć.

- Prze… Przepraszam, Cassie – wydukała, szlochając cicho, nie podnosząc wzroku ze swoich stóp. Rudowłosa objęła ją ramieniem, patrząc  z troską na Samanthę. Ku jej zaskoczeniu, Sam odsunęła się na drugi koniec ławki. Cassie rozchyliła usta ze zdziwienia, jednak nic nie powiedziała.

Siedziała i wpatrywała się w roztrzęsioną Sam, która nie wyrażała chęci przyjęcia pomocy. Po kilku minutach drżenie jej ramion zmalało, a dziewczyna pociągnęła nosem, jednak nie przestała płakać. Spojrzała na Cassie i wyszeptała:

- Prze… Przespałam się z Blakiem - wyjąkała i schyliła niżej głowę, czekając na reakcję przyjaciółki.

Cassie poczuła łzy wzbierające się pod jej powiekami. Pozwoliła im płynąć i pokręciła głową. Milczała przez chwilę i zaczęła mamrotać niezrozumiałe słowa pod nosem. Spojrzała na Samanthę nie wierząc w to, co usłyszała.

- Nie. Nie zrobiłaś tego. Powiedz mi, że to nie prawda. Powiedz mi. Proszę! – krzyknęła ocierając łzy z policzków. Wplotła dłonie we włosy i zacisnęła je w pięści. Jęknęła, wstając z ławki, wiedząc, że Sam nic nie odpowie.

- Dlaczego wy wciąż to robicie?! Dlaczego wszyscy traktują mnie jak popychadło?! Dlaczego mnie okłamujecie?! Dlaczego wszyscy mnie zdradzają i odwracają się ode mnie. Jak mogłaś zrobić takie coś, wiedząc, że coś do niego czuję?! – krzyknęła rudowłosa.

- Cassie… Ty sama nie wiesz co czujesz… - wyszeptała Samantha.

- Dobra! W takim razie jestem zagubiona w swoich uczuciach, co do niego. Ale czy to coś zmienia, Sam?! Przyjaciółki sobie tego nie robią, pamiętasz?! Sama tak powiedziałaś! Sama ustaliłaś tą zasadę, że nie sypiamy, ani nie podrywamy nawzajem swoich chłopaków! – jęknęła i spojrzała na nią ze złością. Zacisnęła usta, aby się nie rozpłakać.

- Blake nie jest twoim chłopakiem – odpowiedziała Sam, jednak po chwili milczenia z obu stron, dopowiedziała: - Przepraszam, okej?! – powiedziała Sam, nienaturalnie wysokim głosem, który się załamał. -To nic nie znaczyło! Przecież wiesz, że… Wiesz, że zależy mi na Hugonie…

- Jesteś nie poważna, wiesz?! – wrzasnęła Cassie, kręcąc gwałtownie głowa. Nie mogła jej słuchać. -  Mówisz, że ci na nim zależy, płakałaś, kiedy cię odrzucił, ja cię pocieszałam, a ty w zamian za to, przespałaś się z Blakiem?! – spytała z niedowierzaniem.

- Chciałam być z tobą szczera! – zawołała z rozpaczą Sam, ocierając łzy.

- Aż trudno uwierzyć, że jesteś zdolna do szczerości, Sam – warknęła Cassie.  – Nic się nie zmieniłaś. Wciąż jesteś tą szmatą, którą byłaś kilka miesięcy temu. Wrakiem dziewczyny, która udaje szczęśliwą. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, rozumiesz?! – warknęła i spojrzała na Samanthę, która nabrała haust powietrza, zdziwiona ostrymi słowami Cassie. Do jej ciemnoniebieskich oczu napłynęły kolejne łzy. Cassie nie zwróciła na to uwagi, tylko cofnęła się kilka kroków po czym odwróciła się, biegnąc ile sił w nogach.                   

~*~

Kiedy wbiegała po schodach na górę, do swojego pokoju, nie liczyło się dla niej to, że za jakieś pół godziny powinna odebrać Nelly. Liczyło się tylko jedno. Zapomnienie.

Krztusząc się własnymi łzami, na drżących nogach weszła do łazienki w swoim pokoju. Zamknęła za sobą drzwi i wybchnęła głośnym płaczem, który dusiła w sobie przez całą drogę. Dotarło do niej, jak wielki ból sprawiła jej zdrada Samanthy i Blake`a.

Powiedział jej, że ją kocha. Znowu kłamał?

Cassie zaczynała gubić się w tym, co było kłamstwem, a co prawdą. Czuła jak jej serce ponownie rozpada się na tysiące, małych kawałeczków. Każdy z nich przepełniony jej smutkiem i cierpieniem. Samotnością i zdradą. Oszustwem i kłamstwem.

Brutalna rzeczywistość, która w końcu ją dopadła.

Poczuła ogromną samotność, jak nigdy wcześniej. Pozwoliła sobie wierzyć, że w jej życiu coś się zmieni. Że zagości w nim radość i miłość. Ale jak zawsze, była w błędzie. Ludziom nie można ufać. Wiedziała to, ale postąpiła inaczej.

Chciała, aby mama była z niej dumna. Dumna z tego, że jej córka jest dzielna i próbuje sobie radzić.

- Twoja matka nie żyje, kretynko – warknęła do swojego odbicia w lustrze. Cała jej twarz była zapuchnięta od płaczu, a oczy lśniły od łez. Długie, rude włosy były splątane. Rozdygotanymi dłońmi otworzyła szufladę pod zlewem i wyciągnęła paczkę papierosów. Odpaliła jednego i zaciągnęła się mocno, czując jak jej mięśnie nieznacznie się rozluźniają. Jednak pomogło to tylko na krótko.

Znalazła kosmetyczkę, w której zawsze trzymała na zapas jakieś narkotyki. Wiedziała, że kiedyś mogą jej się przydać. Dziś był ten dzień. Połknęła kilka z nich, a następnie kolejne.  Usiadła na klapie toalety i odchyliła głowę z delikatnym uśmiechem na ustach. Poczuła jak zaczyna jej szumieć w głowie, a w kończynach pojawia się upragnione odrętwienie. Myśli się zatarły, jednak ból pozostał. To ją frustrowało.

W tym momencie była na siebie wściekła, że pozwoliła sobie dopuścić ludzi do swojego życia. Gdyby nie Sam, Hugo, Blake i Drew, wciąż żyłaby tak samo. I byłby szczęśliwsza niż teraz. Popełniła ogromny błąd, wierząc, że może kogoś pokochać. Miłość nie istnieje. Ludzie nie potrafią kochać bezinteresownie.

Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy znowu zaczęła płakać i dławić się własnymi łzami pełnymi bólu i rozpaczy. Zaczęła przeszukiwać szufladę, a kiedy nie znalazła tego, czego szukała, pociągnęła ją z całej siły, tak, że całkowicie wypadła na ziemię. Wszystko znalazło się na podłodze. Dziewczyna padła na kolana i zaczęła przesuwać drżącymi dłońmi po kafelkach aż znalazła żyletkę, która skryła się pod umywalką.

Wyciągnęła ją z papierka i spojrzała na kawałek metalu. Na swoją prawdziwą przyjaciółkę, która zawsze jest gotowa jej pomóc. Usiadła na ziemi i oparła się plecami o ścianę.  Zaraz cały ból zniknie. A ona w końcu zazna spokój.

Już od dawna o tym myślała. Tyle razy próbowała, ale nigdy nie dotarła do punktu kulminacyjnego, gdzie wszystko się kończy. Przez tak długi czas powtarzała sobie, że wszystko jest w porządku, że będzie lepiej, że wszystko się zmieni. Ale tak nie jest. Nie jest w porządku. Nigdy nie było. Nie istnieje żadne szczęśliwe zakończenie. Nie istnieje książę, który wyratuje księżniczkę w opałach.

Cassie uniosła swój chudy, blady nadgarstek i zrobiła nowe, pierwsze nacięcie. Zafascynowana patrzyła jak stróżka krwi spływa po jej ręce.

Przypomniały jej się słowa Blake`a z wieczoru, kiedy ostatecznie chciała się poddać.

Jesteś dla mnie jak powietrze.

Słowa ciemnowłosego zadźwięczały jej w uszach. Znów poczuła jak wiatr targa jej włosami. Jakby cofnęła się w czasie, do tego dnia.

Przyłożyła żyletkę do nadgarstka i zrobiła kolejną, nieco większą szramę. Nieznacznie się skrzywiła, jednak pieczenie i ból nie trwał długo. Poczuła ulgę.

 Taka ważna, Cassie.

Znów czuła alkohol i narkotyki płynące w jej żyłach. Chwilowe ciepło w sercu, kiedy usłyszała te słowa. Przypływ złudnej nadziei.

- Dlaczego to powiedziałeś, Blake? Dałeś mi nadzieję, a w decydującym momencie mnie opuściłeś –załkała i znów nacięła nadgarstek. Tym razem naprawdę głęboko. Zaszlochała głośno, nie odrywając wzroku od kropel krwi, które skapywały na powierzchnię czystych, białych kafelek.

Ja cię potrzebuję. Proszę cię, Assie.

- Dlaczego skłamałeś? Dlaczego nie powiedziałeś mi prawy? Dlaczego mnie zniszczyłeś? – szepnęła, czując jak jej umysł staje się zamroczony, a ciało coraz bardziej bezwładne. Ostatkiem sił po raz ostatni nacięła nadgarstek upuściła ostrą żyletkę na podłogę.

Rozchyliła usta, uśmiechając się delikatnie. Nareszcie poczuła spokój i lekkość na duszy.

Była szczęśliwa.

A więc tak wygląda koniec?

No i jest nowy rozdział. Wybaczcie, że tak długo nic nie dodawałam, ale tak jak pisałam pod ostatnim rozdziałem, wyjechałam na ferie. Mam nadzieję, że ten rozdział wam to wynagrodzi. Nie jest ani fenomenalny, ani długi, ale przynajmniej się dzieje. :) Zgłębiłam was w myśli Cassie. Mam nadzieję, że chociaż w jakimś stopniu udało mi się odzwierciedlić jej ból. 

Jak myślicie, co się stanie dalej? Piszcie w komentarzach! Dziękuję Wam za każdą opinię! ♥

Podoba wam się nowy szablon? Bo mi bardzo! Dziękuję kochanej Blode z Szablonownicy za wykonanie go!

Kiedy nowy rozdział? Na pewno jeszcze w lutym! :)

Całuję! xx